|
|
Reisverslag
| Byron Bay - Part 1 |
| Gepost door: Jeroen: Sydney |
Op Thursday 30 December 2004, 09:25 |
|
Heee thuisblijvers,
Weer een verslag van Jeroen. Jaja, ik weet het ze zijn er niet zoveel, maar het is gewoon zoooooo makkelijk om Joost het typewerk te laten doen... Nu ben ik ergens heen geweest waar Joost niet was dus nu kan ik er niet onderuit en bij deze dus weer een echte 'Jeroen'.
22 december was het dan zo ver. De eerste keer in dit jaar Australie dat ik zonder Joost ergens heen ging. Tuurlijk, we zagen elkaar soms wel een hele dag niet en met het duiken zelfs 3 dagen, maar dat was toch anders. Deze keer moest ik echt mezelf zien te redden in het grote, boze Australie... Nou ja, zo erg was het ook weer niet hoor. Het was wel een hele ervaring om s'morgens om 6 uur in m'n eentje naar het busstation te lopen en voor 13 uur mezelf te vermaken in de bus. Ja, 13 uur in de bus! Geen lolletje, maar met een goed boek erbij was het net te overleven.
Gelukkig, in Byron aangekomen stond het welkomstcomité al te wachten. Het was echt super om Lieke en Franca na zo lange tijd weer terug te zien. Uiteraard moest dat gevierd worden dus we zijn die avond gelijk uit gegaan. Veel kan ik over de avond niet vertellen want het is allemaal een beetje wazig nu. Tussen de alcohol en het niet eten van avondeten werd de werking van het geheugen lichtelijk verstoord. We gingen trouwens pas om half twaalf naar een bar. Daarvoor werd ik in het hostel onder het genot van een wijntje (nou ja, een paar wijntjes dan) geïntroduceerd aan de rest van de gasten. En wat is een betere manier om iemand te leren kennen dan een drinkspel waar het aantal wat je met een dobbelsteen gooit het aantal slokken wijn is wat je drinkt?! De bar waar we heen gingen was genaamd de 'Buddha Bar'. Er hing een lekkere atmosfeer, maar jammer genoeg ging ie om 12 uur al dicht, dus toen maar weer richting hostel en een lekker zacht bed.
Tip voor de thuisblijver: eet wat voor je uit gaat, dan heb je tenminste geen kater de volgende dag...
Na uit bed gekropen te zijn en mezelf weer een beetje toonbaar gemaakt te hebben was het tijd om de 'stad' in te gaan. Meteen richting het boekingskantoor gegaan om, je raad het al, een skydive te boeken.
'Wanneer wil je dan skydiven?' 'Zo snel mogelijk.' 'Vanmiddag?' 'Ehhhhh... Sure.'
Nee, gelukkig ging dat niet door. M'n maag had zich nog niet helemaal hersteld van de vorige avond. Aan de andere kant dacht ik: 'Hoe eerder ik het doe, hoe eerder ik er vanaf ben en hoe korter ik zenuwachtig kan zijn'. Maar door windcondities kon het morgenvroeg pas.
'Morgenvroeg? OK, perfect' 'Ok, dan regel ik het even' ... 'Ehhhhh, morgenVROEG? Niet beter morgenMIDDAG?' (Als in, dan kan ik uitslapen) 'Nee, beter morgenvroeg in verband met het weer.' 'Erm, ok dan, sure, book it.'
En na wat geklop op het toetsenbord was ik de trotse eigenaar van 1 ticket voor een skydive ter hoogte van 14000ft. Ik moet wel gek zijn geweest toen ik dat boekte. Wie wil er nou uit een werkend vliegtuig gaan springen. Maar het kwaad was al geschied en natuurlijk: 'No Refunds'.
Wel betekende dit drie hoeraatjes van mijn maag, want nu kon ik die avond tenminste niet al te veel feesten. Daarna realiseerde mijn maag zich dat, oh ja als maag hoor ik je zenuwachtig te laten voelen, dus uiteindelijk hielp dat ook weer niet...
De avond was dan ook vrij kort en ik heb ook niet zo veel gegeten, wat me weer commentaar van Lieke en Franca opleverde: 'je moet meer eten joh, anders wordt je noot dikker', 'weinig eten is slecht voor je', etc.
07:00.... *piep-piep* *piep-piep* *piep-piep* *pie-klik*. 'Uh oh, vandaag skydiven. Waar ben ik aan begonnen. Wat dacht je gisteren man! Ben je nou helemaal doorgedraaid?!?!' 'Nee, gisteren leek het me leuk om te doen.'
Nou ja, toch maar uit bed gegaan en aangekleed. Je hebt er toch voor betaald en het is zonde om dat geld weg te gooien. Dus om 8 uur in het busje richting mijn, volgens de maag, 100% zekere dood. Aangekomen op het vliegveld nog even wat van die optimistische formulieren invullen met dingen erop als: "Skydiven is een gevaarlijke sport. Er kunnen en gebeuren regelmatig ongelukken met ernstige verwondingen of dood tot gevolg." Net wat ik wilde horen natuurlijk... Waar is de uitgang?
Tijdens het wachten voordat ik kon gaan springen had ik de tijd om een promo-video op TV te zien over skydiven. Hoe vreemd het ook klinkt werd ik daar toch minder zenuwachtig van. Misschien is het zien van 10 andere mensen die tegelijk springen en het allemaal overleven behoorlijk geruststellend. Dat duurde dan ook tot ik hoorde: 'Jeroen? Jeroen? It's your turn to start preparing now.'
Gelukkig kon mijn jumpmaster me een beetje geruststellen. Een korte uitleg hoe alle uitrusting werkt en wat er gedaan moet worden zodat de sprong goed gaat gaf me weer wat vertrouwen. Misschien slaan we toch niet te pletter. Trouwens, hij had zelf al 3000+ sprongen erop zitten zonder ongelukken dus dat zat wel goed.
Na het harnas aan gedaan te hebben en alles gedubbelchecked te hebben was het tijd om het vliegtuig in te gaan. Ik heb toen wel even m'n bangste moment gehad. Ik zat net naast de deur en het vliegtuig ging al rollen maar de deur was nog open! Zou jammer zijn om er al uit te vallen voordat we op de juiste hoogte zijn, zeker gezien ik nog niet vast zat aan mijn jumpmaster maar hij wel de parachute heeft! Gelukkig ging de deur nog voor we in de lucht waren weer dicht en kon ik gaan genieten van de vlucht en het uitzicht. Na een minuut of 10 gevlogen te hebben ging de rode lamp branden. Nog 2 minuten voor de sprong! Het hart ging toch wel even sneller kloppen toe dat gebeurde. Een minuut later ging de deur open en even later de groene lamp aan. Jumptime! Gelukkig was ik niet de eerste de sprong, maar de 2e. Iemand anders die je voorgaat werkt toch geruststellend, maar je hebt geen tijd om allemaal enge gedachten te hebben terwijl er 6 anderen voor je springen.
'OK, lets go'. Benen naar buiten, armen gekruist op de borst, hoofd naar achteren en..... je valt... en valt... en valt.. en.... 'Hee, dis best cool!!! Yeah!!!!!!!!'
Mooi uitzicht, maar je ziet de grond niet echt dichtbij komen (that's a good thing right?). Het voelt alsof je door de lucht zweeft en overal heen kan vliegen. En toen ging na, voor mijn gevoel, 10 seconden de parachute open. De klok zei toch echt wel 70 seconden, maar zo voelde het niet.
Maar we hadden nog een paar minuten te gaan. Ik mocht van Luke, mijn jumpmaster, ook even sturen. Een paar korte bochten gemaakt waarbij je al je bloed richting je voeten voelt stromen en een beetje spelen met naar links en rechts gaan. En toen was de tijd voor de landing al weer aangebroken. Die is een stuk simpeler dan je verwacht, maar niet echt elegant. Voeten vooruit steken en op je kont landen.
Eenmaal geland elkaar de hand schudden, de parachute opruimen en het harnas uittrekken. Nog even een certificaat ophalen zodat de mensen thuis toch echt wel geloven dat ik gesprongen ben en ook een T-shirt zodat iedereen het gelijk kan zien. Daarna was het jammer genoeg weer tijd om naar het hostel te gaan.
'Geen gratis 2e sprong? Pretty please?' 'Nee sorry' 'What a shame...'
In het hostel aangekomen was het tijd om deze overwinning op de natuur en zwaartekracht te vieren. Het was natuurlijk ook nog Christmas Eve, dus dubbel feest!!!
Alleen daarover zullen jullie toch een andere keer moeten lezen. Het is hier al voorbij etenstijd en m'n maag begint aardig te knorren. Ook zie ik de internetrekening met sprongen stijgen en begint dit verslag verdacht lang te worden. Meer over Byron Bay en kerstmis dus in het volgende verslag.
Tot die tijd alvast een prettig nieuwjaar.
Tot volgend jaar,
Jeroen
|
|
