|
|
Reisverslag
| We zijn er !!!...(weer) |
| Gepost door: Joost: Sydney |
Op Wednesday 22 December 2004, 02:27 |
|
Om maar even op mijn allereerste drie woorden van dit gehele jaarverslag terug te komen. We zijn er!!! We zijn in Sydney. Al is het gevoel dat we bij deze aankomst krijgen anders dan het gevoel dat we tien en een halve maand geleden kregen. Toen was het nog: Woehoe! Eindelijk in Sydney! Zolang naar dit moment uitgekeken!! Laat de reis maar beginnen!!! Nu brengt onze aanwezigheid in deze stad andere gevoelens naar boven. Hmmm. Weer in Sydney... Het had allemaal nog wel wat langer mogen duren... Kunnen we het niet nog een keertje overdoen?? Maar helaas. De enige manier waarop we deze reis over kunnen doen is d.m.v de film en foto's regelmatig (zoniet zeer regelmatig) bekijken. En natuurlijk dit verslag er nog eens bij nemen.
Maaarrr lieve mensen... Onze thuiskomst mag dan ondertussen al wel zeer dichtbij lijken te komen; toch hebben wij reizigers nog genoeg te doen zo ver van Nederland. En daar zullen jullie de resterende anderhalve maand nog vaak iets over te lezen krijgen. Nu wil ik een blik terug werpen op de afgelopen week. We laten Sydney dus even voor wat het is en we gaan terug naar Lakes Entrance.
We hadden ze in Melbourne al ontmoet en ook in Lakes Entrance kwamen onze wegen weer bij elkaar. Marijn en familie stonden op een camping niet ver van ons hostel en dezelfde avond als dat ze aankamen zijn we erheen gegaan. De Victoria bitter smaakte erg goed en er werden plannen gemaakt om de volgende dag naar de Buchan caves te gaan. En die plannen hebben we in daden omgezet. De volgende dag zijn we rond tien uur met de camper naar de grotten van Buchan gereden waar we rond elf uur een rondleiding kregen. Ik realiseerde me dat het voor mij de eerste keer was dat ik grotten bezocht. En ik kan jullie vertellen: veel ruime heb je daar beneden niet. De halve tocht heb ik met gebogen rug gelopen. Maar het was absoluut de moeite waard. De vele stalagmieten en stalagtieten zorgden voor vele mooie plaatjes. maar het meest was ik nog onder de indruk van het moment dat onze gids het licht uit deed. Filmcamera's moesten uit en mobiele telefoontjes moesten opgeborgen worden om het ultieme effect te krijgen. En dat ultieme effect was een donkerte zoals ik nooit eerder heb 'gezien'. Het was gitzwart en ik stelde me voor hoe het geweest moet zijn voor de mensen die deze plek ontdekt hebben. En met name wat er met hen zou gebeuren als het vlammetje in hun lamp uit zou gaan... al met al een boeiend bezoek.
Van de grotten ga ik over op iets heel anders nu. Snurken! De nachtmerrie van iedereen die... tja iedereen die graag in slaap wilt komen. Gedurende de reis heb ik er en paar keer mee te maken gehad. In Melbourne ben ik een keer met matras en al naar de huiskamer van ons appartement verhuist. In Port Douglas heb ik oordopjes ingedaan vanwege een kampioen 'hout zagen' naast mij. In Home Hill lag er ook een keer een op onze kamer die de kunst zeer aardig onder de knie had. En hey... ikzelf schijn het soms ook te kunnen, maar het schijnt bij mij een kwestie te zijn van even het bed heen en weer schudden en ik houd op. Maar afgelopen week hadden we en man op de kamer... Mensen, dat was... gewoon geen woorden voor. Om drie uur s'nachts werd ik wakker van een geluid. "Het zal toch niet he..." dacht ik. Maar mijn vermoedens waren juist. In het stapelbed naast mij lag onze plus minus 60 jarige Franse roomie zwaar te snurken. "Daar gaat mijn nachtrust" want ik val echt niet meer in slaap met een snurker naast mij. Ik merkte vrij snel dat Jeroen en onze Schotse roomie ook wakker waren geworden van de 'zware ademhaling'. Alle drie lagen we te woelen en te draaien in onze bedden en het snurkvolume werd maar steeds meer opgevoerd totdat het na een tijdje gewoon niet meer te harden was. "Shut up!!" riep de Schot en met zijn handen sloeg hij tegen het matras van de Fransman aan die boven hem lag te slapen. (Hij wel verdorie). Het had geen impact en het snurken ging door. Jeroen ging naar de w.c. en sloeg de deur hard achter zich dicht. Ik sloeg op de slaapkamer een paar keer hard in mijn handen en de Schot klapte zelfs in zijn handen naast het hoofd van onze 'nachtmerrie' Maar wat we ook probeerden. onze samenwerking liep uit op niets. Uit frustratie ben ik de slaapkamer uit gegaan en ben maar wat gaan lezen totdat ik zo moe was dat ik haast vanzelf ik slaap viel. Terug naar bed dus. Maar... de zaagmachine was nog altijd in werking. Het geluid wat hij nu produceerde waren hele korte stikgeluidjes. Echt verschrikkelijk. Na een tijdje hield het op en alledrie dachten we... "Hij zou toch niet..." Maar een nieuwe oorverdovende zware ademhaling bewees dat de Franzoos nog niet bezweken was. Rond half zeven viel ik eindelijk weer in slaap en heb de rest van dag vermoeid rondgelopen. Met z'n drieën hebben we het er s'ochtends nog over gehad. We konden er nu gelukkig om lachen, maar wat een nacht. We vertelden het verhaal aan de eigenares van het hostel en die zei dat we geluk hadden. De Fransman had zojuist bijna een nacht bijgeboekt, maar besloot toch maar om naar Canberra te vertrekken. Was hij gebleven, dan hadden we alledrie een transfer aangevraagd want afgelopen nacht c'etait terrible!!
In Lakes Entrance hebben we een rustige maar relaxte tijd gehad. Veel wandelingen gemaakt door het bos en langs het strand. We zijn een paar keer naar de plek geweest waar het stadje haar naam aan te danken heeft. De plek waar de zee het land binnenkomt en de inlandse meren vult. De zee is ontzettend woest hier en zwemmen wordt afgeraden. Toch konden Koen en Casper (de broers van Marijn) en ikzelf het niet laten om tot ons middel de zee in te gaan. De golven klapten hard tegen ons aan en zo nu en dan werden we omver gestoten golven die we ietwat verkeerd ingeschat hadden. wat een fun, totdat ik ineens weer boven water kwam en merkte dat ik alles een stuk minder helder zag. Iets wat ik nooit vergeet was ik nu wel vergeten. Ik had m'n bril niet afgezet voordat ik het water in was gegaan. Het was niet meer de moeite waard om te gaan zoeken, want de golven waren veel te sterk om een zoekactie te ondernemen. Diezelfde middag ben ik naar de opticien geweest en sinds afgelopen maandag zie ik alles weer als vanouds door een nieuwe bril! Als je dan na twee dagen weer alles helder ziet, waardeer je zo'n ding pas echt.
Maandagavond hebben we om half twaalf s'avond de nachtbus naar Sydney gepakt. En ook deze nacht zat slapen er niet in. De bus maakte zoveel scherpe bochten en hoe je ook draaide of keerde... slapen zat er niet bij. Er draaide geen film, buiten was alles donker dus veel konen we niet doen. Heb m'n discman maar opgezet en wat muziek geluisterd. Rond vijf uur werd het lichter buiten en de opkomst van de zon was weer zoals een Australische zonsopkomst hoort te zijn. Snel ontbijtje gegeten in 'weet ik waar' en toen door naar Sydney. Het deed vreemd aan om de skyline in de verte weer te zien. Wat ik jullie twee weken geleden vertelde over Melbourne, had ik nu bij Sydney ook weer. Raar om hier weer te zijn.
Nadat we ingecheckt hadden, zijn we naar de stad gegaan om het een en ander te regelen. Bij het Travellers Contact Point hebben we onze post opgehaald, elders hebben we onze mail gelezen en Jeroen heeft bij het busstation een busticket naar Byron bay gekocht. Vanmorgen om zes uur verliet hij het hostel en om zeven uur ging zijn bus. Yep, jullie lezen het goed. Op dit moment beleven wij onze reis ieder op een andere locatie. Jeroen had geen zin om zo lang in Sydney rond te hangen en besloot om Lieke en Franca op te gaan zoeken in Byron. Gelijk heeft hij. De 28e komen ze met z'n drieën weer terug in Sydney. En ik? Wel, denk maar niet dat ik alleen zit hoor met Kerst. De ouders van Marijn komen morgenmiddag aan en ik word hun adoptiekind voor de kerstdagen. It won't be lonely this Christmas.
Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Niet alle nachten zijn slecht namelijk. Rond elf uur ben ik eruit gegaan en om twaalf uur ben ik samen met mijn Griekse roomie naar de stad gegaan voor een bakkie koffie. Je bent eigenlijk nooit alleen als reiziger zie je dus wel. Er zijn altijd wel mensen in de buurt. We hebben het over van alles en nog wat gehad. Hij vertelde over zijn woonplaats Kreta, we hebben onze bungyjumpervaring uitgewisseld en we hebben het, heel leuk, over het afgelopen E.K. gehad. Voor de niet geïnteresseerden in voetbal... Griekenland heeft dit jaar gewonnen weten jullie nog? Met een big smile op z'n gezicht vertelde hij hoe hij de verschillende wedstrijden ervaren heeft. Het mooiste verhaal: Griekenland - Frankrijk. Hij zat in het leger op gedurende het E.K. en met een paar vrienden keek hij buiten de basis de wedstrijd. Het kwam er op neer dat hij en z'n maten niet meer op tijd terug op de basis zouden kunnen zijn. Ze zouden de bus net niet halen en zouden dus pas een uur later terug zijn. De dame op de basis die ze aan de telefoon hadden (en totaal geen respect voor de (voetbal) situatie had) vertelde dat ze zich de volgende dag zouden moeten melden en dan zouden ze gestraft worden. De volgende ochtend: Mijn roomie en z'n vrienden stonden buiten klaar en in de verte zagen ze een hoge officier aan komen lopen. In zijn handen had hij een geladen machinegeweer! Hij stak hem hoog in de lucht en vuurde een paar schoten af. Daarbij schreeuwde hij: "We hebben de Fransen verslagen!!!" Hij feliciteerde de jongens en straf bleef uit. Het bleef bij een waarschuwing. Mooi verhaal vond ik zo. En met dit verhaal sluit ik ook mijn verhaal af. Ik ga een wandeling maken door het centrum en zal onderweg vast weer van alles tegen komen. Grote stad Sydney, en veel te zien. Zeker deze tijd van het jaar. De lichte dagen voor Kerstmis...
Joost
|
|
