|
|
Reisverslag
| Hoofd blijft boven water |
| Gepost door: Joost: Cairns |
Op Tuesday 19 October 2004, 02:47 |
|
Op dit moment zijn Jeroen, Lieke en Franca onderweg naar het Great Barrier Reef. Ikzelf zit in een internetcafé dit stukje te tikken waarin ik jullie uit ga leggen waarom ik niet mee ben gegaan vanmorgen. Zoals jullie in het vorige verslag al lazen had ik op het einde van dag 1 veel last van mijn oren. Pas vijf uur na het duiken sprongen ze weer open. Ik hoopte dat ik op de tweede dag minder last zou hebben, maar hoe vaak ik ook probeerde te poppen, de druk op m'n oren werd niet minder. Het deed pijn. Ik had toen al weinig zin om nog verder te gaan. Ik bedoel: als ik op vier meter diepte al last heb, hoe is dat dan straks op 18 meter? De instructrices adviseerden me eerst het advies van de dokter af te wachten. En ik had nog geen zin om op te geven.
De dokter keek in mijn oren en terwijl hij dat deed moest ik poppen. Zijn blik was al niet geruststellend en hij vertelde me dat de gangetjes tussen de holtes in mijn hoofd bijzonder nauw waren. Ook de reden waarom ik zo vaak verkouden ben. Er komt vanuit mijn neusholte te weinig lucht door de buizen van Eustachius waardoor het poppen erg lastig wordt. "Jij gaat er last van krijgen onder water" zei hij me heel fijn. Ik moest proberen om zo hard mogelijk door m'n neus te blazen. Zo hard dat mijn ogen uit mijn kassen zouden springen. Bij wijze van spreken dan. Al voelde ik toen ik dat probeerde wel lucht uit mijn ogen ontsnappen. Geen prettig gevoel. Hij heeft me een medicijn voorgeschreven wat ervoor zorgt dat de gangetjes iets wijder worden waardoor de lucht makkelijk naar mijn oren kan. Hij heeft me dus wel laten slagen voor mijn medische test, maar ik was er alles behalve zeker van.
Het poppen is ook niet de enige reden waarom ik niet verder ben gaan duiken. Hoofdregel bij duiken is: Nooit ophouden met ademen, wat er ook gebeurd!!! Als je wel stopt met adem halen, dan klappen je longen. Ik heb de nare eigenschap dat ik wanneer ik iets leuk, spannend, interessant enz vind, ik juist stop met adem halen. Als ik 15 meter onder water een school vissen voorbij zie zwemmen, dan gaat al mijn concentratie daar naar uit en niet naar het adem halen. Voor sommigen klinkt dit misschien stom, maar ik vertrouw mezelf niet onder water op het gebied van adem halen. Dus: "I'm not going"
De mensen van het CDC hebben me proberen over te halen om toch mee te gaan en op zich snap ik het wel. Zij willen niet dat ik een prachtige ervaring mis. maar om de twee hierboven genoemde redenen heb ik besloten dat Joost het liever boven water dan onder water zoekt. Aan een kant vind ik het ontzettend jammer want het duiken was iets wat ik echt graag wilde gaan doen. Juist hier in Australie. Dé plek om het te leren. Aan de andere kant moet ik niet zeuren en niet zielig doen. Als ik even nadenk wat ik allemaal al gedaan heb en nog ga doen, dan heb ik alles behalve reden tot klagen. Dat doe ik dus ook niet en ik ben alweer vooruit aan het kijken.
Over een paar minuutjes ga ik een reservering maken voor een luchtballonvaart. Half vijf het bed uit en dan een half uurtje met de ballon omhoog. Het is niet heel erg lang, maar het lijkt me een superervaring. Ze hebben hier in de buurt de grootste luchtballonnen ter wereld. En wat is mooiere manier om je dag te starten dan vlak na zonsopgang op te stijgen in zo'n klein mandje? Als we landen staat er een champagneontbijtje klaar en de rest van de dag zien we wel weer waar Australie me heen voert.
Joost
|
|
