|
|
Reisverslag
| De laatste ronde |
| Gepost door: Joost: Tully |
Op Monday 27 September 2004, 02:23 |
|
Laat ik beginnen met het belangrijkste nieuws uit Tully. Onze Ford Falcon, die ons heel wat duizenden kilometers Australie heeft laten zien, is zaterdagochtend verkocht. Op het moment dat ik dit schrijf staat hij nog bij ons op de camping, maar morgenvroeg brengen we hem naar Cairns waar de nieuwe eigenaressen klaar staan. Vanmiddag gaan we onze spullen uit de auto halen. Waar we al die spullen gaan laten?? We zitten nog drie weken in Tully, dus zolang kunnen ze nog even bij ons in de caravan staan. Maar we zullen een hoop weg moeten gooien want we kunnen onmogelijk alles meenemen. Ja, het is echt waar... Vanaf morgenmiddag geen auto meer. Dat zal zwaar tegenvallen. Aan een kant zijn we blij dat we hem zo snel verkocht hebben gekregen voor het bedrag dat we er voor wilden hebben, maar we realiseren ons wel dat we onze mobiliteit, onze opslagplaats en een stukje vrijheid kwijt zijn. Met gemengde gevoelens nemen we dus morgen afscheid van onze reisgenoot. We hopen dat zijn nieuwe passagiers goed voor hem zullen zorgen.
De meisjes die de auto gekocht hebben, belden mij eind vorige week op om te vragen of ze de auto konden bekijken. "Stel dat ze hem nemen" dachten we, "dan moeten we het er nu nog snel even van nemen". En dus zijn we het afgelopen weekend voor de laatste keer gaan toeren. Zaterdagochtend vertrokken we al vroeg in de ochtend en de eerste stop was dus in Cairns. Daar eerst voor verkoper gespeeld en vervolgens zijn we Lieke en Franca op gaan zoeken. Die waren een paar straten verderop met hetzelfde bezig als wat wij zojuist gedaan hadden. De auto verkopen. En ook zij hadden het geluk dat ze hun busje in een keer kwijt raakten. Het geeft een lekker gevoel mensen. Je wilt het niet meemaken dat je je auto voor duizend dollar weg moet doen omdat je over een paar dagen wegvliegt. We waren allen tevreden. Alleen Marijntje was droevig. Zij is de auto kwijt en ziet er geen cent van terug.
Zaterdagmiddag hebben we met z'n allen onze duikcursus geboekt en onze tours langs de oostkust vast gelegd. We kregen een handig kalendertje mee om alles in te plannen. Weer dat plannen... Maar het is nodig want dit alles moet gebeuren tussen 15 oktober en 9 november. 15 oktober stoppen we ermee in Tully en 9 november stoppen we er tijdelijk mee in Australie. We hebben geregeld om vanuit Brisbane weg te vliegen. Dat was geen probleem, maar dan konden we wel pas een dag later weg. Maar die dag komen we vast wel door. We willen sowieso nog een dagje naar Warner Brothers aan de Goldcoast. Misschien wel op mijn verjaardag.
Na deze dag van een hoop geregel reden we rond vier uur eindelijk Cairns uit op weg naar Port Douglas. De weg daarheen loopt voor een groot gedeelte pal langs de kust en Joost heeft weer heel wat mooie opnames kunnen maken. Van tevoren had men ons gewaarschuwd dat Post Douglas een duur plaatsje is en bij het binnen rijden van het stadje werd dit bevestigd. Een flinke golfbaan, prachtige wegen met palmbomen erlangs en heel wat restaurants. De meeste daarvan zijn voor ons backpackers niet te betalen, maar toch wilden we vanavond eens een keer lekker gaan eten. We zijn dus bij zo'n beetje alle restaurants de menukaart gaan bestuderen om vervolgens weer teleurgesteld door te lopen. Te duur! maar de aanhouder wint en uiteindelijk zaten we voor weinig toch aan een heerlijke maaltijd. En een kopje cappuccino kon er ook nog vanaf. Het was ten slotte feest, want de auto is verkocht!
We brachten de nacht door in het YHA. Een leuk hostel en dus jammer dat we er maar voor een nachtje zouden blijven. De buurman in het bed naast mij lag zwaar te snurken. Heel vervelend natuurlijk maar deze keer had ik een oplossing! Vrijdag zijn Jeroen, Marijn en ik naar de suikerfabriek in Tully geweest. We wilden toch wel eens weten wat daar allemaal gebeurt en voordat de tour begon kregen we een veiligheidshelm, veiligheidsbril en oordopjes. Die oordopjes heb ik, net als de rest van de bezoekers, niet in gehad. Ik heb ze wel in mijn rugtas gestopt en mee naar huis genomen. En die avond in het Port Douglas YHA waren ze mijn beste vrienden. Ik heb ze ingestopt en heb verder nergens geen last meer van gehad.
De volgende ochtend werd ik fit wakker. Hoe kan het ook anders met die geweldige Tully-oordopjes... Vroeg vertrokken we naar Cape Tribulation. Een fantastische plek hier in noord Queensland. De route erheen was echt super. Je rijdt door het regenwoud en in een keer ligt achter de volgende bocht de oceaan. Je rijdt dus langs de kust, maar nog altijd in het regenwoud. De geur, de kleuren, de panorama's...
Wat een mooie plek. Deze hele streek behoort echt wel tot een van mijn favorieten in Australie. In Cape Tribulation zelf hebben we niet veel meer gedaan dan gewoon genieten. Op het strand een beetje liggen bakken en af en toe wat verkoeling zoeken in de zee. En dat zeewater was echt heerlijk. Bijna warm zou je kunnen zeggen.
Op de terugweg zijn we onderweg nog bij de Mossman Gorge gestopt. Hier drong het weer even door hoe handig die auto het afgelopen half jaar is geweest. Normaal zouden we hier anders nooit gekomen zijn. Op de camping in Trinity beach hebben we Eddy en Anouk even dag gezegd en Tera met haar vriend Marcel waren er ook. "Wie is Tera?" hoor ik jullie denken. Wel, zij zat bij ons in de startgroep in Sydney en was onze kamergenoot in de Castle backpackers. En nu kom je haar na zeven en een halve maand, duizenden kilometers verderop, weer tegen. It's a small world!
Na nog een filmpje gepakt te hebben in Cairns was het om elf uur tijd om terug te rijden naar sweet old Tully! Het was een veel te korte, maar mooie laatste ronde die we met onze Australische bak hebben gereden. Ik ga nu dan ook een eind breien aan dit verslag want diezelfde bak moet vanmiddag schoongemaakt worden.
Joost
|
|
