|
|
Reisverslag
| $$ Home Hill $$ |
| Gepost door: Joost: Home Hill |
Op Thursday 19 August 2004, 10:11 |
|
We hebben lang bericht gegeven vanuit Darwin. Een reeks verhalen kwam vanuit Cairns. En nu dan een verslag vanuit Home Hill. Onze woonplaats op dit moment en de plek waar het allemaal moet gaan gebeuren! Hier gaan we hard aan de slag en flink geld verdienen voor de rest van het jaartje weg. Afgelopen zondag zijn we rond drie uur vanuit Cairns naar het zuiden gereden. Eerst nog een korte stop langs het vliegveld. Jullie weten ondertussen wel waarvoor, maar het kantoor van Cathay Pacific was gesloten. Het is ons nog niet gegund om naar Maleisië te gaan.
De reis naar Home Hill nam meer tijd in beslag dan we gedacht hadden en pas rond acht uur kwamen we aan bij het Malpas Hotel. Het duurde even voor we de eigenaar gevonden hadden, want die zat in de drankzaak naast het hostel. Daar was hij ook de eigenaar van. Deze man, Alf, had leuk nieuws voor ons. Moe als we waren van de vorige avond en de autoreis, kregen we te horen dat er geen slaapplaats meer was. "Er zouden een paar Ieren vandaag vertrekken, maar die zitten er nu nog" zei hij. Geen paniek, want er waren een aantal caravanparks in de area.
Op de eerste camping was ‘no vacancy’ en ook de volgende camping had geen plaats voor ons. Hmm,.. Het zou toch niet waar zijn, he? Heel dat eind gereden en dan geen slaapplek hebben. We zijn terug gereden naar het hostel en hebben Alf verteld dat er nergens plaats voor ons was. We zouden de dag erna wel aan het werk moeten dus een beetje goede nachtrust wilden we eigenlijk wel hebben. Dus wat gaan we nu doen Alf want er was ons wel accommodatie beloofd. Uiteindelijk mochten we gratis en voor niets de tent op het grasveld neerzetten. Ons matras hadden we aan Kevin achter gelaten dus heel comfortabel lagen we niet, maar we hadden in ieder geval een legale plek voor de nacht.
De volgende morgen was het vroeg dag. Ik werd verwacht om zeven uur klaar te staan om pompoenen te gaan wassen en Jeroen en Marijn gingen elders pepers plukken. Mijn pompoenjobje was maar voor een dag en al snel bleek dat we niet eens deze dag vol gingen maken. Al om één uur waren we klaar en de boer stond versteld. Hij had verwacht dat we pas om drie uur klaar zouden zijn Het was vooral dankzij een Engelsman die supersnel de borstel hanteerde. Volgens mij dacht hij dat het een race was waar hij in zat. Ikzelf en anderen om mij heen zagen dankzij hem wat dollars verdwijnen. Iets rustiger aan gedaan en we hadden wat langer door kunnen werken. Maar hij had het geld zeker niet nodig...
Om een uur dus klaar. Het duurde bijna een uur voordat we weer opgehaald werden om terug naar het hostel te rijden. Nadat hij de Engelsen op de camping had afgezet vroeg hij mij en een Japans meisje of we het erg vonden dat hij eerst zijn kinderen van school ging halen, alvorens ons naar huis te brengen. De school zou pas over een half uur uit zijn, dus nam hij ons eerst mee naar zijn stamkroeg. Wat te drinken gehad en een zakje chips gekregen. Dank u Naggut. Tja, zo heette hij nu eenmaal. In het café geprobeerd om met mijn Japanse oud-collega (we hebben toch een dag samen gewerkt) een gesprek aan te gaan. Maar het blijft zo moeilijk om Engels met deze mensen te praten. De halve tijd verstaan ze je niet, maar ze doen wel net alsof ze alles van je begrijpen. Het maakt het houden van een goed gesprek echt onmogelijk.
Na de kinders van Naggut opgepikt te hebben heeft hij me afgezet bij het hostel. Jeroen en Marijn waren nog niet thuis. Maar niet veel later kwamen zij ook terug en na een frisse douche hebben we de boodschappen gedaan. Een man van het hostel zou ons later die avond vertellen wat we morgen voor werk moeten doen. We lagen al bijna te slapen toen hij aan onze deur stond. Hij had wel goed nieuws. Vanaf morgen zouden we met z'n drieën samen ergens aan de slag kunnen.
En nu ik dit schrijf hebben we er twee dagen pepers plukken opzitten. Het is hard doorwerken want je krijgt niet per uur, maar per kilo betaald. Twee dollar per kilo dus je kunt er niet relaxed bij neer gaan zitten. Tot vier uur werk je door en dan worden de bakken, die je hebt gevuld, gewogen. Spannend moment, want je gaat gelijk rekenen hoeveel je verdiend hebt. 52 kilo keer twee dollar min 13 procent belasting. Dat is mijn beloning voor vandaag. Dus reken maar uit. Niet heel slecht dus, maar daar houd je dus wel hele gare knieën en een kromme rug aan over. Er is hier in de buurt werk zat. Daarom zaten al die caravanparks ook zo vol. We hoeven alleen maar aan te geven bij Alf dat we ander werk willen doen en het is er voor ons. Dat is wel beter. In eerste instantie hadden ze ons eigenlijk inpakwerk in een schuur beloofd. Dat zou het meest ideale werk zijn. Maar men wacht in er het hostel nog steeds op dat dat werk vrij komt. In ieder geval staat het niet vast wat we de komende dagen/ weken gaan doen. Maar we vinden het best leuk om dan weer bij deze boer en dan weer bij die boer te werken. De afwisseling houdt de moed erin!
Over een half uurtje gaan we ons eten voor vanavond maar weer eens klaar stoven. Het wordt weer een echt backpackmaaltijdje. Noodles, een blik ananas, en wat vanillevla als toetje. Waarschijnlijk liggen we er net als de vorige dagen alweer rond acht uur op, want slaap is een luxe deze dagen. Morgen om zes uur gaat de wekker weer en wachten de chilli's op ons om geplukt te worden. Morgen zal het in ieder geval iets makkelijker opstaan zijn. De reden? Morgen is het payday!
|
|
