|
|
Reisverslag
| Kakadu Dreams! |
| Gepost door: Joost: Cairns |
Op Saturday 07 August 2004, 04:32 |
|
Redback, funnelweb, bluering, octopus... taipan, tigersnake and a box jellyfish. And of course the great white shark that's waiting for you to go swimming at Bondi Beach. Come to Australia, you might accidentally get killed! Met dit vrolijke liedje van twee Australische cabaretiers begonnen we onze tour door Kakadu. Om zeven uur werden we vorige week dinsdag opgehaald door Dean, onze tourguide en een echte bushman. De halve tour liep hij op z'n blote voeten. Voordat we Darwin verlieten hebben we eerst nog de andere drie groepsleden bij hun hostel opgehaald. Drie Engelsen. Laura en David uit Manchester en Paul uit Essex. Toen nog volslagen onbekenden, maar nu hebben we ondertussen hun adressen en staat er ook al weer een vakantie naar Engeland gepland. We krijgen het nog druk na Australie...
Het liedje wat Dean alias Dino als eerste in de auto draaide was om ons er even aan te herinneren dat we nog altijd in Australie zitten. Het land van de vele enge beestjes. En daarbij moesten we natuurlijk wel het gevoel krijgen dat we echt op overlevingstour gingen. De eerste belangrijke stop was bij de Adelaide River. Hier gingen we kennis maken met het gevaarlijkste dier uit Australie. De zoutwaterkrokodil. Na eerst weer wat slangen om onze nek gekregen te hebben zijn we vervolgens een boot opgestapt om te gaan kijken naar het voeren van de krokodillen. Dit wordt op onnatuurlijke wijze gedaan door een stuk vlees aan een hengel te bevestigen en die boven de croco te houden. Die maakt op zijn beurt een sierlijke sprong uit het water en bijt het vlees van de hengel af. Een heel spectaculair gezicht. Dat zeker, alleen wel gemaakt, want normaal springen krokodillen niet.
Na de rondvaart met de boot zijn we naar de ingang van Kakadu gereden. Wat pilsjes ingeslagen voor bij het kampvuur van die avond en toen de bush ingedoken. Deze dag nam Dean ons mee naar wat interessante Aboriginalplekken. We hebben de bekendste rotsschilderingen gezien en hebben vanaf een hoog punt in Kakadu de grens gezien tussen Kakadu en Arnhemland. Voor je liggen kilometers bos en in de verte rijst het landschap zo'n 300 meter omhoog. Een heel machtig gezicht. Daar sta je dan, in hartje Kakadu. Overal waar je om je heen kijkt zie je niets dan bomen. De bewoonde wereld lijkt ver weg.
Maar ik merk dat ik de tour nu heel stapsgewijs aan het beschrijven ben en als ik zo doorga, dan zit ik hier over vier uur nog. Ik weet dat jullie graag veel te lezen hebben, maar wij moeten natuurlijk ook nog wel wat nieuws te vertellen hebben over een half jaar. Ik zal daarom nu wat hoogtepunten beschrijven.
Om te beginnen was de eerste avond een hele bijzondere. Dit, omdat we echt typisch Australische dingen gedaan hebben. Zo hebben we om de beurt een poging gewaagd om geluid te krijgen uit een didjeridoo. Dat viel nog niet mee. Soms kwam er bij mij iets van geluid uit, maar ik denk dat de gemiddelde Aboriginal me erom uitgelachen zou hebben. Maar aan de andere kant, ik moet een Aboriginal ook niet vragen om een vrolijke deun op mijn keyboard te spelen. Hij zou ook niet ver komen. Maar goed, het was een ervaring om door zo'n ding te blazen. Nog leuker vond ik het gerecht wat voor ’s avonds op het menu stond. Kangoeroe. Voor het eerst in mijn leven het ik dit nu gegeten. En ik vond het echt heel lekker. Iedereen was klaar met eten maar er was nog wat vlees over. David en ik hadden daar nog wel zin in maar we keken eerst de groep rond of iemand anders nog wat lustte. Je wilt toch sociaal zijn al hoop je stiekem dat niemand meer hoeft. Iedereen zat blijkbaar vol en de resterende kangoeroe was voor Dave en mij. Yoehoe!
Het eten klaarmaken gebeurde altijd boven een kampvuur. Elke dag moesten we dus langs de kant van de weg een stapel brandhout sprokkelen en die op het dak van de auto leggen. Was wel sfeer hoor om alles boven het vuur op te warmen. Aardappelen werden bijvoorbeeld in folie gewikkeld en samen met een schep kool onder het as begraven. Een heel primitief oventje had je dus op die manier. Eieren, spek, groenten enz, alles werd primitief klaargemaakt. Bij datzelfde kampvuur hebben heel wat gezellige momentjes gehad. Dean heeft flink wat liedjes op z'n gitaar gespeeld. De Didjeridoo werd regelmatig doorgegeven en het bier en de wijn vloeiden rijkelijk.
Overdag werden we van de ene naar de andere mooie plek gereden. En het was niet alleen even snel een foto maken en weer door. Nee, we hebben op heel wat plekken ook gezwommen. En echt waar mensen, er gaat niets boven het zwemmen in de natuurlijke pools van Kakadu. Je zwemt in heerlijk helder water in een van de mooiste gebieden van dit land. Natuurlijk kreeg Dean regelmatig de vraag van ons of het wel veilig was om hier en daar te gaan zwemmen. Het zou best vervelend zijn als je midden in een pool opeens recht in de bek van een krokodil kijkt. Dat wil je niet meemaken. Maar overal waar we gezwommen hebben was het "veilig". Ik schrijf "veilig" omdat je het natuurlijk nooit zeker weet. Ik zal een voorbeeld geven.
Jim Jim Falls is de bekendste waterval van Kakadu. Toen wij er waren was het nog maar een heel klein straaltje van wat normaal een hele grote waterval is. Maar we zaten er dan ook in het droge seizoen. De waterval komt neer in een grote poel. In het regenseizoen staat het water meters hoger en heb je dus overal krokodillen zitten. In het droge seizoen daalt het water zo veel dat er een enorme rotspartij bloot komt te liggen, die het water van de pool en de rest van de rivier dus scheidt. Zoutwaterkrokodillen kunnen die rotsen niet over want dan halen ze hun buik open. Maar het idee blijft leuk. Jij zwemt in de pool en op nog geen honderd meter zitten de gevaarlijkste beesten van het land.
Iets anders weer. Ook een nieuwe ervaring was het kanoën. Dat was in het begin best lastig. De boot ging alle kanten op behalve rechtdoor. Even de feeling zoeken dus, maar toen we de vaart er eenmaal in hadden was het verder helemaal top. Het kanoën vond plaats in de Katherine gorge. Een enorme kloof in de aarde waar kanoën echt de beste en zeker de leukste manier is om hem te zien. Af en toe legden we de bootjes even stil om een zwempauze of appelpauze in te lassen. Dino had ons gezegd dat we uiterlijk kwart voor een terug moesten zijn. Hij had al twee keer eerder problemen gehad met een groep die te laat terug kwam. Er staan namelijk bij het startpunt weer nieuwe mensen te wachten. We zijn op tijd terug gaan kanoën, maar op de terugweg kwam een van de bootjes vast te zitten tussen de rotsen in een stroomversnelling. Jeroen en ik waren het dichtst in de buurt en samen met Marijn en Franca hebben we beweging in de boot proberen te krijgen. Onmogelijk want het ding zat ondertussen vol met water. Na een flink aantal pogingen kwamen ook Paul en Dave te hulp. Na een half uur kwam er eindelijk beweging in de boot en we hadden nog vijf minuten voor de rest van de terugreis. We hadden er dertig meer nodig en waren dus een half uur te laat. Dean baalde er wel van. En wij voelden ons aan een kant wel schuldig, maar aan de andere kant konden wij er ook niets aan doen. Maar het is niet zo dat Dino de rest van de reis pissig was hoor. Integendeel. Hij deed net zo gek als vanouds.
Er is nog zo veel meer wat ik wil vertellen maar mijn tijd zit er zo goed als op. Samenvattend kan ik zeggen dat deze vijf dagen in Kakadu, Katherine en Litchfield tot een van de hoogtepunten van mijn reis behoren. Vijf dagen vol zwemmen, watervallen, en daar vanaf springen, termietenheuvels, bier, kampvuren, krokodillen, relaxen in een thermal pool, kamperen, dingen eten die je niet kent, hout sprokkelen, wandelen en gewoon heel veel lol onder elkaar maken. Ik had het niet willen missen. Het is even wat geld wat je er voor neer moet leggen, maar het is de manier om de beste indruk te krijgen van deze plek in Australie, where you might accidentally get killed...
Zaterdagavond hebben we met de hele groep de zonsondergang in Darwin bekeken en later die avond kwamen Laura, David en Paul de film kijken die ik opgenomen had. Wat gaaf om het dan weer terug te zien. En het is zo leuk om met z'n allen te lachen om alle momenten die we daar gehad hebben. In mijn vorige verslag schreef ik dat we het eerste half jaar af gingen sluiten met een kroon en die woorden zijn inderdaad uitgekomen. Het was een geweldige tour!
|
|
