|
|
Reisverslag
| De mensen van de straat |
| Gepost door: Joost: Darwin |
Op Thursday 15 July 2004, 06:12 |
|
Voor het laatste deel neem ik jullie mee naar de shopping mall van Darwin. Daar heb ik ook weer een hoop mensen leren kennen die ik graag aan jullie voorstel. Om te beginnen kan ik zeggen dat er in het winkelcentrum een hoop Aboriginals zitten. De meesten, eigenlijk bijna allemaal, zitten een beetje aan de kant van de straat niets te doen en zitten er als bedelaars bij. Die mensen laat ik even voor wat het is, maar er is een man die ik er wel even uit wil lichten.
Een paar zwervers hebben de keuze gemaakt om niet simpelweg geld te vragen aan de mensen. Nee, zij doen er nog iets voor. Zo is er een Aboriginal die soms een uur lang op stokjes zit te slaan en daarbij hetzelfde melodietje zingt, een ander is een doek aan het schilderen en een man, en dat is de figuur waar ik het over wil hebben, staat elke dag op een andere plek in de shopping mall zijn ding te doen. Toen ik hem voor de eerste keer zag, zag ik iemand die heel hard tegen zichzelf aan het praten was. Ten minste, er stond niemand om hem heen dus ik nam aan dat hij dronken was. Een dag later zag ik hem dat weer doen en hij trok mijn aandacht. Ik ben op een bankje gaan zitten in de buurt van waar hij stond en ben naar hem gaan luisteren. Na een tijdje kwam ik erachter dat hij niet dronken was, maar dat hij een straatartiest was.
Weinig mensen bleven bij hem staan om te luisteren en ik vroeg me af of hij aan het einde van een "werkdag" wel met een voldaan gevoel naar "huis" gaat. Nadat ik hem vervolgens weer een keer had gezien op de Mindil markets, een markt die twee dagen per week aan het strand gehouden wordt, besloot ik om maar eens een praatje met hem te maken. Ik vroeg hem waar zijn verhalen over gingen. Hij lachte vriendelijk en legde mij uit dat zijn verhalen en gedichten gaan over de mensen die dit land gevormd hebben. Het zijn verhalen over het oude Australie. Hij vertelde dat hij door heel Australie trekt en dat hij dat een geweldig leven vindt. Hij komt een hele hoop andere straatartiesten tegen waar hij ook weer veel van leert. Het was interessant om naar hem te luisteren. Op het eerste oog zag ik een zwerver waar je medelijden mee zou hebben. Nu kwam ik er achter dat hij helemaal niet zo ongelukkig was en dat vond ik fijn om te horen. Ik bedankte hem voor het gesprek, gaf hem een hand en ben weer verder gelopen. Op de achtergrond hoorde ik hem weer aan een nieuw verhaal beginnen.
Een andere entertainer in het winkelcentrum komt uit Bolivia. Jullie zien ze in Nederland, of waar ook ter wereld, ook regelmatig. De panfluitfluiters. Ikzelf blijf toch altijd even staan luisteren als ik ze tegen kom. Deze man verkocht ook panfluitjes en boekjes om het jezelf aan te leren. Ik dacht, ik zal eens gek doen en heb er eentje van hem gekocht. Hij vertelde me dat ik elke dag vijf minuutjes moet oefenen en alvorens ik begin een banaan of boterham moet eten. Dan is mijn maag steker en kan ik schijnbaar makkelijker geluid uit het instrument krijgen. Hee, hij is de prof, dus hij kan het weten. Diezelfde middag ben ik naar het park gegaan om het eens te proberen. Het probleem is dat je vrij hard moet blazen om geluid uit die fluit te krijgen. Zie je het voor je, een Nederlandse toerist die vat probeert te krijgen op een instrument terwijl de rest van het park daar niet echt op zit te wachten. Ach ja, die vijf minuutjes per dag oefen ik nu dus maar thuis.
Mijn eerste opdracht was om geluid te kunnen produceren. De lage tonen vormden geen probleem, maar de hoge tonen kreeg ik maar moeilijk voor elkaar. Tijd om m'n leraar op te zoeken. Hij was in de stad weer vrolijk aan het spelen, maar brak direct zijn lied af om mij te vragen hoe het met oefenen gaat. Hij gaf wat ademhalingtips om de hoge noten te kunnen spelen en wenste me veel succes. Ik antwoordde: "Tot volgende week, dan staan wij hier samen de Cucaracha te spelen" Hij lachte terug en Joost ging naar de supermarkt om een banaan te kopen.
De Grieken zijn Europees kampioen en dat brengt mij bij een persoon waar ik al eerder over geschreven heb. Mijn Griekse kapper. Ik weet nog dat hij het heel veel over de Olympische Spelen had. Daar zat hij echt vol van. Maar toen zei hij dat hij ook veel hoop had in een goed E.K. voor de Grieken. Ik weet nog goed wat ik dacht. "Doet Griekenland eigenlijk wel mee?" Nou, daar heb ik ondertussen mijn antwoord op gekregen. De Griekse vlag hing hoog in Darwin. Direct op de dag dat ze kampioen zijn geworden ben ik naar m'n kapper gegaan en wenste hem van harte congratilopoulis. Hij was echt dolenthousiast. "Het liefst zou ik nu m'n tent dichtgooien en naar de kroeg gaan" zei hij. iets wat hij na sluitingstijd vast toch wel gedaan heeft. De ouzo zal hem goed gesmaakt hebben. Mijn Portugese huisbaas zal waarschijnlijk iets minder van de finale genoten hebben dan m'n kapper, maar persoonlijk was ik met Griekenland wel blij.
Het is overdag altijd gezellig druk in het winkelcentrum. In het midden heb je een leuke fontein, hier en daar heb je wat bankjes en er is altijd wel muziek. Het is dus geen straf om daar lekker te relaxen. En je praat met een hoop mensen. Een middag heb ik met een vrouw uit Italië gesproken. Ze heette Wilma en was afkomstig uit Milaan. We hebben over van alles en nog wat gesproken. Over wat we al gezien hadden van Australie en over het werken hier. Ik vertelde dat ik bij een pizzatent werkt en zij, als Italiaanse, moest natuurlijk even kwijt dat de beste pizza's..."komen uit Italie" maakte ik haar zin af. We hebben het gehad over Rome, Florence en ze vond het heel leuk om mij zo vol lof over haar land te horen. Na een tijdje kwamen we zelfs op commedia del arte. Voor diegenen die nu met vraagtekens zitten. Commedia del arte is een Italiaanse vorm van toneel. Heel snel en vol humor. Ik vertelde dat ik twee jaar geleden in zo'n stuk gespeeld heb. Het was heel leuk om die ervaring weer eens boven water te halen. Na een uur namen we afscheid. zij vertrok richting Kakadu en ik, ik ging naar m'n werk. Kakadu moet nog even op mij wachten.
De laatste twee mensen die ik ga noemen zijn afkomstig uit het Duitse Munchen Gladbach. Geen idee of dit juist geschreven is, maar goed. Ik moet hen ook niet vragen om Ossendrecht te spellen denk ik. Het zijn Ingo en Stefan. Die heb ik voor de pizzahaven leren kennen, een dag na de wedstrijd Duitsland-Nederland. En binnenkort staat er weer een interland op het programma. Maar dan op de golfbaan. Dit idee is ontstaan in de Vic. Een uitgaansgelegenheid midden in het winkelcentrum. Nadat ik verloren had met een spelletje poolen tegen Ingo, vond ik het wel toepasselijk om onze Duiste vrienden uit te dagen in een spel waar we alle twee gelijke kansen in hebben. Golf. Niet iets wat we elke dag doen zeg maar. De winnaar krijgt een pilsje en gaat met de titel terug naar Nederland of heel misschien naar Duitsland. Over deze twee gasten krijgen jullie dus binnenkort nog meer te lezen.
En hier eindigt mijn trilogie. Voor m'n gevoel heb ik de afgelopen dagen voor een hele maand geschreven. Maar wees niet bang. De volgende keer zal niet te lang op zich laten wachten. We zitten nog maar een week in de hoofdstad van het Northern Teritory en voordat we verder trekken wil ik jullie nog het een en ander meegeven van onze laatste dagen hier. Tot over een paar dagen dus!
|
|
