|
|
Reisverslag
| De mensen van pizzahaven |
| Gepost door: Joost: Darwin |
Op Wednesday 14 July 2004, 05:44 |
|
Vandaag dus de beurt aan onze collega's om zich aan jullie voor te stellen. In totaal werken er zo'n 15 mensen in die tent, dus allemaal zullen ze niet aan bod komen. Ik houd het even bij de meest interessante figuren.
Laat ik net als gisteren weer beginnen met de voornaamste persoon. En die heet Nigel. Hij is samen met Charlie de eigenaar van de pizzatoko, maar waar Charlie zich bezighoudt met zaken achter de schermen, zo staat Nigel bijna elke dag zelf de pizza's in elkaar te draaien. Deze Nigel is weer zo'n Australier die we niet snel zullen vergeten. Het is een kerel met een enorm goed hart. Te goed af en toe. Op alles wat ze daar verkopen krijgen Jeroen en ik korting. Laatst kocht ik dus een pizza, knoflookbroodje en een fles cola. Nigel rekende af en het kostte 7 dollar en 70 cent. Of ik daarmee akkoord ging?? Ja, als dat de prijs is, dan is dat de prijs. Maar hij wilde mij niet teveel rekenen.
Een andere keer had ik aan het einde van de avond een tevreden gevoel want ik wist dat ik veel fooien had gehad. Toen we Nigel dus uit gingen betalen bleek dat er maar net iets meer dan een dollar over bleef. Waarschijnlijk heb ik een klant teveel wisselgeld gegeven of ergens te weinig gekregen want ik had zeker zo'n 10 dollar verwacht. Nou ja, niets aan te doen. Eigen schuld. Komt Nigel de volgende dag naar me toe met tien dollar uit zijn eigen zak. Omdat hij het gisteren zo sneu vond wilde hij tien dollar geven. Ik heb het niet aangenomen, want hij hoeft niet voor mijn foutjes op te draaien. De tien dollar hield hij in z'n eigen zak, maar we moesten wel een gratis pizza aannemen.
We kunnen echt zeggen dat we het goed getroffen hebben met Nigel als baas. Ik denk ook niet dat we dit nog een keer meemaken. Het grappige is dat er nu ik dit schrijf weer zoveel andere dingen in mijn hoofd springen over Nigel, maar ik heb nog meer mensen aan jullie voor te stellen dus de rest over hem zal moeten wachten totdat we weer in Nederland zijn.
Ik had het net al even over Charlie. Hij is de andere eigenaar van Pizzahaven Darwin city. Zijn twee zonen werken ook regelmatig in zijn zaak. De oudste heet Mathew. Heel veel kan ik over hem niet vertellen buiten het feit dat hij erg van muziek houdt. Met name in de auto en hij heeft dan ook een aardig geluid in zijn auto zitten. Even terzijde, deze jongen is zestien jaar. Het blijft echt een raar idee dat er landen zijn waar je met zestien jaar al de weg op mag met een auto. Maar goed, het verkeer is er hier dan ook wel naar. Terug naar Mathew zelf. Drie dagen geleden heeft mijn diskman, die ik op Tasmanie gekocht heb, de geest gegeven. Nu had ik een dag eerder net een cd geleend van Mathew en hij vroeg wat ik er van vond. Ik vertelde dat ik hem niet heb kunnen luisteren omdat ik dus geen diskman meer heb. Hij had gelijk een oplossing. "O, wij hebben thuis nog wel een diskman voor je. Die ligt bij ons toch maar in de kast." Hij belde meteen Charlie op en het was geregeld. s' Avonds rond zeven uur kwam Mathew mijn nieuwe diskman brengen. Hij zat nog in de verpakking en al. Ik was hem ontzettend dankbaar, want tijdens reizen heb je gewoon muziek nodig.
Maar ik sprak over twee zonen. De andere heet Anthony en is veertien jaar. Een geweldig kereltje. Ik kan niet precies uitleggen wat er nou zo grappig aan hem is. Je moet hem gewoon meemaken. Hij zit altijd vol verhalen, gaat plots zingen of haalt rare kunstjes uit die eigenlijk allemaal mislukken. Iedereen lacht hem dan uit. Gewoon om met hem te geinen. Verder heeft hij voor mij een keer zijn eigen pizzacreatie in elkaar gezet. Hij noemt hem zelf de "Kingpizza" en ik moet zeggen dat dat kereltje z'n vak goed verstaat. Maar ja, wat wil je ook met een vader waar Italiaans bloed door de aderen stroomt. Veel meer heb ik over Anthony niet meer te vertellen, maar ik wilde hem hierbij toch even eervol vermelden op de site. Anthony: keep on making those Kingpizza's dude!!
Tot zover even de collega's die in de zaak staan. Jeroen en ik hebben ook een collega bezorger. Op de rustige dagen zijn wij twee de enige bezorgers, maar aan het einde van de week is er nog een andere derde. Zijn naam is Quan en hij is afkomstig uit Vietnam. De eerste keer dat we hem ontmoetten voelden we ons vaak vervelend omdat we geen woord van deze beste kerel konden verstaan. Hij praat honderduit in een soort van Engels, maar daarbij praat hij zo binnensmonds en zo, echt zo verschrikkelijk onduidelijk. We probeerden een beetje uit z'n buurt te blijven om de conversatie te vermijden. Maar na een dag kreeg ik medelijden met hem en dus trok ik m'n stoute schoenen aan en ben ik naast hem gaan zitten. Dat beviel hem wel, want er kwam gelijk weer een verhaal uit onze Quan. Maar weer verstond ik maar de helft. Wat nu? In mijn hoofd heb ik een naar een verband gezocht tussen hetgeen ik verstaan heb en aan de hand daarvan heb ik een antwoord gegeven. En deze tactiek paste ik na elk verhaal van hem toe. Na een tijdje begon ik er goed in te worden en na een tijdje had ik zowaar een gesprek met hem! Het onmogelijke was dus toch mogelijk! Nigel keek van binnen vaak naar buiten en zag dat ik met hem aan het praten was. Die zal ook wel gedacht hebben: "Hoe doet hij dat?"
Na een tijdje kwam ik erachter dat Quan op de universiteit werkt als soort van conciërge en dit baantje doet hij er een beetje bij. Zijn moeder is een bekende dichtster in Vietnam en hijzelf vindt het heel leuk om anderen wat te leren over zijn land. Zo heeft hij mij wat feitjes over zijn land en de taal geleerd. Wist je dat als je in Vietnam geboren wordt, dat je al een jaar bent. Als je bijvoorbeeld negen wordt, dan ben je dus eigenlijk al tien. Want, zeggen ze in Vietnam, in de buik leef je ook al. Daar zit je natuurlijk geen heel jaar in, maar die drie maanden nemen ze niet zo nauw in Vietnam...
Elke keer als Quan een bezorging gaat doen of terugkomt dan reageert hij alsof hij ons jaren niet gezien heeft. Altijd uitbundig zwaaien en afscheid nemen. Het is me een figuur hoor. Maar het was wel heel bijzonder om hem te ontmoeten. Hij wilt mijn e-mailadres want hij is gek van Frankrijk. Ooit wilt hij naar Parijs komen en het leek hem leuk om daar een keer af te spreken. Dat zien we tegen die tijd dan wel weer.
Dit zijn voor mij zo'n beetje de belangrijkste mensen van m'n werk. Ik zei al, er werken er nog veel meer, maar met sommige mensen heb je gewoon minder of helemaal niets. Das logisch. Terwijl ik dit schrijf hebben we nog acht dagen te gaan in de pizzahaven. De 21e is onze laatste werkdag. Misschien dat Nigel nog een beroep op ons doet de twee dagen daarna, maar daarna zijn we echt weg. Dan laten we Darwin voor wat het is en zetten we, via Litchfield en Kakadu national park, koers richting Cairns. Ik heb jullie in ieder geval weer een idee proberen te geven met wat voor mensen we hier werken. En voor de geinteresseerden... dat recept voor die Kingpizza probeer ik nog wel en keer uit Anthony los te krijgen.
Om in Italiaanse sferen te blijven:
Ciao!
|
|
