|
|
Reisverslag
| Outback |
| Gepost door: Joost: Alice Springs |
Op Thursday 27 May 2004, 05:36 |
|
Zo! Het heeft even geduurd, maar hier zijn we dan weer. En wel vanuit het hart van Australie. We zijn eergisteren na een boeiend verblijf in de Outback aangekomen in Alice Springs. De stad om je verdere reis naar het noorden (of zuiden) even op pauze te zetten. Nadat ik het volgende verslag heb getikt, ga ik samen met Marijn, Jeroen, Lieke, Franca en hun ouders ook weer iets leuks ondernemen. We gaan naar een reptielenmuseum. Dus ik moet nu maar snel gaan tikken, want over een uurtje hebben we afgesproken.
Vorige week woensdag waren we redelijk laat vertrokken ut Adelaide. We moesten de remblokjes van de auto laten vervangen, boodschappen halen voor de Outback, Marijn moest haar vlucht naar Nieuw Zeeland boeken en zo zat de dag vol met kleine dingetjes die nog even geregeld moesten worden. Om vier uur reden we uit de hoofdstad van South Australia en zetten we koers naar Port Augusta. De poort naar de Outback. Daar hebben we in een wegrestaurant wat gegeten en dat gaf ons weer genoeg kracht om nog wat extra kilometers te maken. Hoe verder we komen hoe beter want we wilden in ieder geval vrijdag bij Uluru zijn om daar Marijn haar 22e verjaardag te vieren. Tot tien uur zijn we op woensdagavond nog doorgereden en langs de kant van de weg parkeerden we de auto voor de nacht. Nieuwsgierig naar wat het ochtendlicht aan ons zou laten zien. Onze eerste impressie van de Outback.
De zonsopgang was vanuit de auto goed waar te nemen en om ons heen zag ik het landschap wat ik tijdens mijn voorbereiding al vaak in boekjes had zien staan. Om acht uur reden we weer verder want nog een dag te gaan en Marijn was jarig. Het was een uurtje of drie rijden voor we aankwamen in Coober Pedy. Een opaalstadje tussen Port augusta en Alice Springs. Hier hebben we een pauze ingelast en het eerste wat ik hier deed was de lange broek voor een korte omruilen en een t-shirt aantrekken. Eindelijk! We zijn weer op een plek waar het warm is. Na een klein wandelingetje door dit stadje zijn we naar de camping gegaan om Lieke, Franca, Norbert en Betty te meeten. Zo sta je samen aardappelen te sorteren in Pinnaroo en zo sta je samen onder de warme zon van Coober Pedy. Hierdoor leek Australie even heel klein, terwijl we toch een flinke duizend kilometer van Pinnaroo af zitten.
Lang konden wij niet blijven in Coober Pedy en rond twee uur deed ik de sleutel in het contact en begonnen we aan een lang stuk weg naar Uluru. Ik kan me geen dag in mijn leven herinneren waarin ik zolang achter het stuur heb gezeten als vandaag. Het was zes uur toen we op de splitsing Alice/Uluru aankwamen. Na al dat autorijden van vandaag konden die laatste twee uurtjes er ook nog wel bij en om acht uur hebben we de auto op veertig kilometer van Yulara langs de kant van de weg gezet. Yulara is het resort waar alle toeristen voor het Uluru/Kata Tjuta national park in verblijven. Onderweg moesten we nog wel een keer stoppen voor een aantal koeien die het zo nodig vonden om in het donker de weg over te steken.
Vrijdag 21 mei! Marijn is jarig en dat zouden we later die dag gewoon gaan vieren bij Ayers Rock. Wat een locatie om je verjaardag te vieren. Voordat we verder reden zijn Jeroen en ik een heuvel rechts naast de auto opgelopen en bovenop zagen we de rode rots al liggen. Wat een mooi moment was dat. Het symbool van Australie lag daar recht voor ons, beschenen door het ochtendlicht. Prachtig. Enthousiast ben ik naar de auto gerend om Marijn wakker te maken. "Marijn, je moet meekomen!" Het uitzicht boven op de heuvel was het opstaan meer dan waard. Daarna snel de auto in en doorrijden maar. We zijn direct naar de rock toe gereden voor een eerste indruk. Wat een machtig gevoel om dat ding steeds groter te zien worden en wat is het een mooi stuk natuur! De foto's die we gemaakt hebben zijn voor jullie niet meer dan plaatjes die je ook in een boek kunt zien. Dit moet je gewoon met eigen ogen gezien hebben.
Later die dag hebben we onze shoppings gedaan en zijn we langs Ayers Rock Marijn haar verjaardag gaan vieren. Taart, chips, snoep en uiteraard wat te drinken. We hadden zelfs ballonnen. Het was echt een groot feest. Nog later diezelfde middag kwam de Limburgse familie op de camping aan en met zeven man sterk zijn we naar de zonsondergang gaan kijken. Je gelooft niet hoeveel bussen en auto's er op de parking stonden. Het was gewoon te toeristisch. Maar ja, iedereen heeft het recht om dit natuurwonder te zien. En ik heb ondertussen al veel moois gezien, maar de zonsondergang op Uluru is onvergetelijk. Vlak voordat de zon de horizon onderduikt is de kleur van de rots fel oranje. Om je heen is het stil, verliefde stelletjes leggen hun hoofd op elkaars schouders, de Japanners maken hun foto's, mensen staan op de daken van hun auto om het maar beter te kunnen zien. De mensen zijn onder de indruk. En terecht.
Een dag later hadden we minder geluk. Regen, regen en nog eens regen. Je kunt dan op een plek als deze niets ondernemen. De volgende dag was het in ieder geval droog, maar de dikke bewolking s'ochtends zorgde ervoor dat de zonsopgang niet veel voorstelde. Gelukkig klaarde het snel op en we konden ons opmaken voor een warm dagje Outback. Rond tien uur begonen we, onder begeleiding van een gids, aan een wandeling rondom Ayers Rock. Marijn en ik vonden de uitleg van de gids niet heel boeiend en besloten de wandeling zelf te maken. Heerlijk was dat. Lekker op je eigen tempo door het hoge gras banjeren en het was heel rustgevend om door dit gebied te wandelen. Na een tijdje besloten we op een stuk rots wat te drinken. Er kwam een vrouw voorbij lopen. "You found yourself a nice hard rock cafe".
In de middag stond Kata Tjuta op het programma. Een rotsenformatie die vroeger net zoiets als Uluru is geweest. Vanaf Uluru zie je die ook al liggen, maar het is toch nog een flinke vijftig kilometer rijden eer je bij dat andere natuurwonder bent. Ik was weer sprakeloos toen ik voor de 550 meter hoge rode rotsen stond. Die kleuren zijn echt zo diep. We hebben een pad afgewandeld tot we niet meer verder konden en achter ons hadden we een panorama waar je u tegen zegt. Aan beide kanten aflopende rotsen en daartussen lag de vlakte van de Outback. Ik verwijs jullie naar de foto's. Ook hier hebben we het zonnetje weer zien ondergaan en ik heb mijn ogen er niet vanaf gehouden. Het was zo mooi. Op die momenten is het me lastig voor te stellen dat jullie in Nederland gewoon met school of je werk bezig zijn. We leven hier zo'n ander leven.
De Outback had ons al veel moois laten zien, maar er stond nog iets op de agenda voordat we naar Alice reden. Kings Canyon. Een Canyon die door veel mensen nog mooier wordt gevonden dan Uluru en Kata Tjuta. Reden dus om daar ook even een bezoekje aan te brengen. Onderweg werden we verrast door vier kamelen langs de kant van de weg. Uiteraard zijn we even gestopt om te kijken hoe dichtbij we konden komen. Maar hoe tof is dat! Wilde kamelen langs de weg. En dan heb ik nog niet de dingo's en de wilde paarden genoemd. Want ook die kwamen we tegen op onze reis door de Outback.
We kwamen pas vrij laat aan in Kings Creek, onze camping, en dus hebben we niet de zes kilometer lange wandeling langs de rand van de canyon gedaan , maar hebben we een wandelingetje door de canyon gemaakt. Een dag later hebben we vroeg in de ochtend dan wel de grote tocht gemaakt. Ik ga wederom in herhaling vallen als ik zeg hoe mooi dit weer was. Achter elke bocht kon je wel weer een uur stil blijven staan om van het uitzicht te genieten. Ik zal jullie moeten verzoeken om zelf een keer naar het rode hart van Australie af te reizen. Want sommige dingen moet je gewoon zelf ervaren. Ik zou het wel kunnen, maar de reptielen wachten op me en dus moet ik een beetje op gaan schieten met schrijven.
Eergisteren zijn we na een heerlijke reis met vele mooie ervaringen rijker aangekomen in Alice Springs. Helaas regent het heel veel en dus kunnen we niet heel veel buiten ondernemen. Gelukkig is de keuken buiten overdekt en hebben we dus gisteren weer een barbeque kunnen houden. Iets wat we hier regelmatig doen als we met genoeg mensen zijn. Het is heel erg gezellig om met z'n allen om de gril te zitten. Beetje worstjes warm maken, pilsje erbij en veel gein maken met elkaar. Wat is het leven dan toch fijn.
Morgen komt Wilma aan in Alice en zullen we haar avontuur in de Outback horen. Zij en Marijn vliegen zaterdag naar Sydney. Wilma gaat vanuit daar de oostkust naar boven af en Marijn gaat twee weken met haar vriendje naar Nieuw Zeeland en daarna naar Perth. Over een maand verwelkomen we Marijn dan weer terug in Darwin. Jeroen en ik gaan over een paar dagen met z'n tweeen verder door de Outback crossen. Het zal een lange tocht worden want er liggen nog 1500 kilometer Outback voor ons voordat we in Darwin aankomen. Maar er valt onderweg genoeg te zien. En daarbij is het zo rustgevend om uren door een gebied te rijden waar "niets" is. Ik hoop dat jullie een beetje een indruk hebben gekregen van onze reis door het zuidelijk gedeelte van de Outback en ik wens jullie ook weer veel plezier met de foto's!
Zo, tijd voor mijn afspraak met de snakes!
Joost
|
|
