|
|
Reisverslag
| Afscheid van Pinnaroo |
| Gepost door: Joost: Adelaide |
Op Tuesday 18 May 2004, 01:45 |
|
Wat fijn om te horen dat het in Nederland zo mooi weer is. En als ik dan zelf nu naar buiten kijk, dan lopen de regendruppels sierlijk van het raam. Hmm, omgekeerde wereld. Maar morgen is het gedaan met de regen. Dan gaan we de Outback in en zal de zon weer krachtig op onze hoofden schijnen. Hopen we tenminste. Niels, Ruud en Gerjan zijn vorige week in het rode centrum geweest en die hadden dus regen. Regen in de woestijn! Dat gebeurt ook een keer in de zoveel tijd. Wij hebben hopelijk meer geluk. Voordat we de Outback in gaan moet er zo meteen nog een hoop ingeslagen worden. Boodschappen, vliegennetjes, muggenspray en vooral water, veel water. Je moet voordat je de leegte in gaat de voorbereiding niet onderschatten. Wij zijn er morgenvroeg in ieder geval klaar voor en laat dat woeste Australie maar komen. Dit is echter muziek voor de toekomst. Jullie zijn vast nieuwsgierig hoe wij onze laatste dagen in de aardappelgemeenschap Pinnaroo hebben gesleten.
Wel, de tweede week van ons verblijf daar is qua werk ietwat tegengevallen. En dan heb ik het over ons salaris. Er was heel weinig werk en dat zorgde dus voor weinig uren en dus voor weinig dineros. Wat dan helemaal te gek voor woorden is, is dat ze ons afgelopen zaterdag voor drie en een half uur werk al om vijf uur lieten beginnen. Dat was dus om vier uur ons bed uit! Daar zien we dan ook maar de humor van in. Daarbij heb je nog iets aan je dag niet?
Vrijdag hadden we een vrije dag. Ik kon dan wel weer muziek gaan luisteren, een boekje lezen of wat gaan schrijven, maar ik had een beter idee. Samen met Marijn zijn we donderdagmiddag naar de lokale basisschool gegaan om te vragen of we vrijdag een dagje mee konden draaien. Kijken hoe de kinderen in een minidorpje als dit educatie krijgen. Het was helemaal geen probleem en de Nederlandse bezoekers waren meer dan welkom. De volgende dag stonden Marijn en ik dus als eersten van de groep op om op stage te gaan. Dat was ten minste het gevoel dat we hadden toen we met onze rugzakjes op de rug naar de school toeliepen.
Om tien voor negen begonnen de lessen en wij liepen braaf met een lerares mee naar haar klas. Da kinderen zaten al binnen en stonden netjes naast hun tafel. Met vragende ogen werden wij aangekeken. Wie zijn dat vroegen 15 paar ogen. Want zo weinig kinderen zaten er maar in de klas. Op heel de school zaten trouwens 65 kinderen verdeeld over vier klassen. Maar dat even terzijde. We schreven onze naam op het bord en ik heb eerst de kinderen maar laten raden hoe je mijn naam uitspreekt. De eerste ging lelijk in de mist en daarna leek de rest niet meer te durven. Nadat we onszelf hadden voorgesteld was er het wekelijkse samenzijn. Alle kinderen van de hele school stonden ergens in een groot lokaal en zongen eerst het volkslied. Daarna werden er wat dingen verteld die de kinderen eerder die week hadden geleerd en natuurlijk werden wij ook hier voorgesteld. Heel leuk aan deze bijeenkomst vond ik de principal award. De directeur had een award voor het kind dat hem op wat voor manier dan ook op positieve wijze was opgevallen de afgelopen week.
Terug in de klas kwamen er natuurlijk een hele hoop vragen over Nederland. Hoe ver ligt dat weg? Waar wonen wij? Wat voor weer is het daar. Ze vonden het ook erg boeiend toen ik vertelde dat mijn familie en vrienden op dit moment nog sliepen terwijl ik met hen zat te praten. "Is het bij jullie al wel 2004" vroeg er eentje. Dat was echt de mooiste vraag. Na een tijdje werd het iets rumoeriger in de klas maar daar had de juf wel een oplossing voor. "Als jullie hard doorwerken, dan geeft meneer Joost straks wel een gymlesje" Oke dan. Dat kwam onverwacht, maar erg vond ik het absoluut niet. In de gymzaal heb ik ze trefbal geleerd. Ik vertelde dat dit de eerste keer voor mij was dat ik in het Engels les geef. Ze vonden het helemaal geweldig en ook trefbal werd met vol enthousiasme gespeeld.
Heel de dag was een hele leuke ervaring en weer voelde het alsof ik uit een of ander ver land kwam. Maar dat kwam ik natuurlijk ook. Zeker voor die kinderen voor wie de wereld nog echt groot is. Al met al heb ik geen grote verschillen gezien hoor tussen het lesgeven hier en daar. Aan het einde van de dag vroegen de kinderen of we er maandag weer waren. Nee, dan zitten deze reizigers in Adelaide. Voor ons een reisje dat we even maken, maar voor die kinderen misschien de enige grote stad die ze tot nu toe hebben gezien.
Fiji! Heeft niets te maken met de basisschool, maar heeft ook een grote rol gespeeld de afgelopen dagen. In de Patato shed werken er twee vrouwen uit Fiji en die zal ik niet snel meer vergeten. Elke ochtend stond ik met een van die vrouwen, Kasa, aan de lopende band en voordat het werk begon bad ze. Wij werden daar ook in betrokken en ze bad ook voor een voorspoedige reis voor ons allen. Tijdens het werk straalde ze iets uit wat zelfs het werk aan de lopende band aangenaam maakte. Ook de andere vrouw, Adi, liep er vrolijk bij en toonde veel interesse in onze onderneming. Alle vier, Marijn, Wilma, Jeroen en ik, houden we een schrift bij waarin we mensen die we onderweg tegenkomen iets laten schrijven en ook van hen wilden we iets hebben. Ze zouden er speciaal voor naar het caravanpark komen. En om half zes stonden die twee gezellige dames uit Fiji voor de deur. Tijdens het afscheid nemen voelde het alsof we elkaar al jaren kenden en ik vond het ook echt jammer om dag te moeten zeggen. Ze hebben voor ons gebeden en zullen dat ook blijven doen. Van Kasa heb ik nog een bijbeltje gehad en ik wist niet goed hoe ik erop moest reageren, maar ik vond het gewoon zo lief van haar. Twee mensen die je maar twee weken kent en die zo met je begaan zijn. Fantastisch!
Die avond hebben we een lekkere barbecue gehouden. Ten eerste omdat de ouders van Lieke en Franca aangekomen waren en ten tweede omdat we zaterdag ons honderddaagse jubileum vierden. Die barbecue stond ergens in een overdekt huisje aan de rand van de camping. In Nederland zou zo'n huisje allang vandalisme ondervonden hebben. Hier zie je geen graffiti, ingegooide ruiten en dergelijk vandalisme. We hebben er s'avonds een wijntje op gedronken maar zijn toch niet al te laat naar bed gegaan. Om vier uur opstaan hakt er toch wel in. Een dag later zijn Lieke, Franca en hun ouders vertrokken naar de Outback. In Alice Springs zien we ze weer terug. Van Eva hebben we maandagochtend afscheid genomen. Die zien we waarschijnlijk pas weer als we terug zijn in Nederland.
In het begin zagen we Pinnaroo als een saai dorpje waar we maar twee weken in moesten zien te overleven. Maandagochtend verlieten we een thuis. We hebben hier veel mensen leren kennen en veel leuks meegemaakt. Tijdens en werk en daarbuiten. Jeroen en ik denken er zelfs over om aan het einde van ons rondje Australie terug te gaan naar Pinnaroo om daar weer tussen de patatten te gaan zitten. We kennen het werk, de mensen en met een beetje geluk is er meer werk dan de afgelopen week. Hoe dan ook, of we er nu terugkomen of niet, Pinnaroo zal ons lang bijblijven.
En nu zit ik dus in Adelaide dit verslag te typen. Het is alweer bijna tien uur en ik denk dat ik er dus maar eens een einde aan ga breien. Zoals ik al zei heb ik namelijk nog genoeg te doen vandaag en de dagen gaan snel hier. Dus lieve mensen: de volgende keer dat jullie iets van ons horen zal dat zijn vanuit het rode hart van dit land. Vanuit het echte Australie!
|
|
