|
|
Reisverslag
| Stuck in Pinnaroo |
| Gepost door: Joost: Pinnaroo |
Op Wednesday 12 May 2004, 02:07 |
|
Hallo aardappeletend Nederland! Hier weer een verhaal uit aardappelproducerend Pinnaroo! Het scheelde trouwens niet veel of we hadden hier niet meer gezeten. Afgelopen vrijdag hoorden we namelijk dat er waarschijnlijk donderdag pas weer werk zou zijn. Met het Launcestonverhaal nog in ons achterhoofd besloten we om niet direct terug te rijden naar Adelaide, maar om nog even tot zondag te wachten. Rond half drie belden we Steve White, onze baas, en hij had goed nieuws. We konden maandag gewoon weer aan de slag. Het was even een patat op z'n kant, maar om zeven uur stonden we aan het begin van de werkweek startklaar. Inderdaad, om zeven uur. We konden maar liefst tot zes uur uitslapen!
Vlak voordat de band ging lopen, nam Kasa, een vrouw uit Fiji, ons groepje van "line 9" mee naar buiten om ons de zonsopgang te laten zien. Er was geen wolkje aan de lucht en dat zorgde voor een geweldige kleurenpracht aan de horizon. Fel geel, fel, oranje en daarboven de nog donkerblauwe lucht. Prachtig! En dat heb je hier dus iedere dag weer. Elke dag wordt ingeluid met een mooie opkomst van de zon. Die zonsopgang is tevens de reden waarom men dit bedrijf de Golden sunrise packing shed heeft genoemd.
Over het werk kan ik net als vorige keer weinig vertellen. Ik sta al dagen aardappelen zwaarder dan 350 gram van de band af te vissen en Jeroen heeft zijn vaste taak bij John. Die vond het trouwens jammer om te horen dat zaterdag onze laatste dag is in de shed. Ik denk dat wij John op een vreemde manier ook nog wel zullen gaan missen. Maar goed, het werk. Het is elke dag weer hetzelfde liedje en ook dozen vouwen als afwisseling gaat op de lange duur een keer vervelen. Alleen dinsdagmiddag kregen we een nieuwe taak. Met een flinke groep werden we, allemaal voorzien van een aardappelzak, het veld ingestuurd om vuil te ruimen. Dit was na de reguliere werktijd en veel vaste werknemers geloofden het wel. Wij backpackers zagen in vuil ruimen geen probleem. Wij zagen alleen de extra dollars die deze tijd ons opleverden. Het banjeren over het veld gaf me weer zo'n "Ik ben in Australie gevoel". De warme zon op je hoofd en armen, de vliegen wild van je af slaan, de verre horizon en het over een stoffig weggetje achter op de pick-uptruck mee terug rijden naar de shed. Een ware belevenis, ook al heb ik daar dan anderhalf uur puin voor moeten ruimen.
Aan het einde van een werkdag doen we niet meer zoveel. We halen een nieuwe lading boodschappen, we eten en tot acht uur blijven we met z'n zevenen nog wat kletsen om uiteindelijk te gaan slapen. Het is wel heel fijn dat we met een redelijk groot groepje op de camping zijn. Maakt het saaie Pinnaroo wat levendiger. Eva, het meisje uit Odijk, ziet dan ook wel een beetje op tegen de komende weken. Zaterdag gaan Lieke en Franca, de Limburgse meisjes, weg en wij vertrekken op onze beurt maandagochtend terug naar Adelaide. Eva zit hier dan nog twee weken... En geloof me, je wilt niet in je eentje in Pinnaroo zitten. Sterkte meid! Laat ons weten wanneer je de aardappels tabee zegt.
Maar misschien heb ik me in mijn vorige en in dit verslag iets te negatief uitgelaten over Pinnaroo. Jullie zouden gaan denken dat we het hier werkelijk verschrikkelijk vinden. Feit is dat het gewoon een enorm saai plaatsje is, maar je hebt saai en je hebt saai. Wij wilden dit plekje een nieuwe kans geven en zodoende hebben we er afgelopen zondag, samen met Marijn en Wilma, een wandeling door gemaakt. Het is zo ongelooflijk rustig hier dat je oog gaat krijgen voor alles om je heen. Het zijn van die typische dingetjes die je op gaan vallen. De verlaten straten, de vervallen spoorlijn met perron. Hij is al jaren niet meer in gebruik, maar het bordje "look out for trains!" staat er nog altijd. De zwerfhondjes, de versierde stoeptegels bij de telefooncel, de fontein in het park en het zakje dat eenzaam over de straat dwarrelt. Alles valt je op in een plaats als deze. Vorige week vertelde een vrouw op het werk dat zij hier al haar hele leven woont. "I'm stuck in Pinnaroo" zei ze. Wow, dat klonk eng. Stuck in Pinnaroo... Het zou zo de titel van een thriller kunnen zijn. Het stadje zou er zich in ieder geval uitstekend voor lenen om "Stuck in Pinnaroo the movie" in op te nemen.
Al met al is het tot zover een heel bijzondere ervaring. Binnen anderhalve week leer je zo het halve stadje kennen. Maar ja, wat wil je ook met 650 inwoners? Wat ik ook merk is dat je de gemakken van je leven in Nederland hier niet hebt. Als ik in Nederland iets nodig heb, zit ik zo in Bergen op Zoom, Antwerpen of weet ik veel waar. Voor veel dingen hoef ik Ossendrecht niet eens uit. En hoe groot is Ossendrecht nou? Wel, voor Australische begrippen is het waarschijnlijk een grotere plaats. Als je hier in Pinnaroo naar de "grote stad" wil, zit je al snel twee uur in de auto.
Maar het was samenvattend erg grappig om voor twee weekjes een echte Pinnarooer geweest te zijn. En of ik het nu wil of niet, ik zal nog vaak terug moeten denken aan dit plaatsje. Bij elke patat die ik eet...Pinnaroo!... Ik ga de rest van de week nog een paar daagjes tussen de aardappelen zitten en jullie hoor, spreek of mail ik weer!
Joost |
|
