|
|
Reisverslag
| Terug in Melbourne |
| Gepost door: Joost: Melbourne |
Op Wednesday 21 April 2004, 13:04 |
|
Zo sta je met een dikke trui en een jas aan op het achterdek van de "Spirit of Tasmania", en zo loop je weer in je t-shirtje door de straten van Melbourne. Het kan snel gaan hier. Gisterenavond rond negen uur vertrok mijn boot en vanmorgen rond zeven uur kwam ik weer terug "thuis" in Melbourne. Het voelde vertrouwd aan om hier weer te zijn, maar toch anders. Ik bedoel: tram 6 instappen en naar ons appartementje op Wrexham road rijden zat er niet meer in. Dus hebben we een nachtje geboekt bij "All nations" Een hostel waar we al eerder hebben gezeten. Dat is er in anderhalve maand wel op achteruit gegaan. Er is daar een nieuw beleid waar men weinig kaas heeft gegeten van klantvriendelijkheid en toiletten schoon maken. Wat een troep. Maar zoals ik al zei: het is maar voor een nachtje.
Ons laatste dagje op Tasmanie hebben we afgesloten met een Hollandse maaltijd. Aardappelen (van Bob), groente en vlees. Ik hoefde niet mee af te wassen want ik moest 100 kilometer rijden naar Devonport. Haha! Eerder die dag hebben we niet heel veel bijzonders gedaan. Er viel nog het een en ander op te ruimen en schoon te maken en er moesten nog wat kleine dingetjes geregeld worden. Zo heb ik bijvoorbeeld een afspraak voor vanmorgen gemaakt om onze olie te verversen. Fijn dat dat zo snel kon. Kunnen we morgen ten minste snel verder reizen. Verder was het hostel boeken, uitchecken, snel mailen en meer van dat soort zaken.
Eenmaal op de boot heb ik snel het achterdek opgezocht om het vertrek te kunnen zien. Blijft een indrukwekkend gezicht hoe zo'n flink schip even draait en vervolgens langzaam de haven uit vaart. Er stonden meer mensen op het dek en met meerderen heb ik een praatje gemaakt. Het is grappig om te ervaren dat wanneer je alleen reist, je als het ware een magneet bent voor andere mensen. Ze komen naar je toe en beginnen gewoon tegen je te praten. Ze tonen gemeende interesse in de onderneming waar je mee bezig bent. Een man vertelde over zijn zoon. Die had een half jaar vuilnis opgehaald om vervolgens een jaar door Europa te kunnen trekken. Hij had er een supertijd gehad. Hij wist aan de hand van de verhalen van zijn zoon daarom ook precies hoe ik me voelde. "Je zult veel te vertellen hebben als je terug komt in Holland" zei hij met een vriendelijke lach. Er schoot een gedachte door mijn hoofd: "Waar moet ik volgend jaar in hemelsnaam beginnen. Ik heb in twee en een halve maand al genoeg meegemaakt om weken aan een stuk te kunnen vertellen. Nou ja, dat zien dan wel weer. Mijn laatste gesprekspartner verliet het achterdek en langzaam verdwenen de lichtjes van de stad aan de horizon. Dag Tasmanie! Bedankt voor de toffe tijd.
Al vroeg vanmorgen maakte de kapitein ons via de intercom wakker. We zouden over een half uurtje aan wal gaan. Slaperig ben ik naar buiten gelopen om een glimp op te vangen van Melbourne's skyline, badend in het ochtendlicht. De lucht was donkerblauw en de horizon was rood, oranje en geel verlicht. Recht voor me lag de stad. Een heel fijn beeld om bij wakker te worden. Alleen de wind deed me toch niet al te lang buiten staan. Snel een kopje koffie drinken en vervolgens de auto ingegaan. Direct na het wegrijden uit de haven ben ik naar de garage gereden voor de olie. Ik had toch niets beter te doen want Jeroen, Marijn en Wilma waren net geland en waren nog niet in het hostel. Voor de garage een beetje gelezen, muziek geluisterd, de film van Tasmanie nog een keer in stukjes bekeken en zo kwam ik het wachten wel door.
Zo fris als het s'ochtends op de boot was, zo warm werd het gedurende de dag. Mijn jas ging al snel uit en later volgde de afgelopen weken veelgedragen trui. Het is hier zoveel warmer dan op Tasmanie. En dan te bedenken dat we hier midden in de herfst zitten. Dat zou je in ieder geval aan de bladeren die van de bomen vallen wel zeggen. De temperatuur echter, schijnt iets anders te vertellen.
Om wat verkoeling te zoeken zijn we, Marijn, Jeroen en ik, op zoek gegaan naar een plek om te zwemmen. Hier in Australie krijg je als backpacker heel wat tips van mensen hoe je goedkoop, maar niet geheel volgens de regels iets kunt doen. Heb je bijvoorbeeld een nacht in je auto geslapen, dan ga je rond tien uur (als het daar druk is) in een hotel jezelf daar douchen. Zo hadden wij een tip gehad van Stefan, het vriendje van Marijn, hoe je goedkoop (en goedkoop is gratis) kunt zwemmen. Hij vertelde dat je met een stalen gezicht gewoon een hotel in moet gaan, daar vragen waar het zwembad is, om daar dan een duik in te nemen. Doe dus alsof je een gast van het hotel bent. Nou, dat klinkt makkelijk en dus probeerden wij vandaag hetzelfde. In een of ander weet ik veel hoeveel sterren hotel zijn we met onze handdoekjes en zwembroeken naar binnen gegaan. Hetzelfde hotel trouwens als waar Stefan het toen over had. Boven was een mevrouw bij de receptie, en bij haar moesten we onze namen opschrijven. "Are you staying in the hotel?" vroeg ze. Een vraag die wij met een volmondig ja beantwoorden. So far, so good, maar daarna ging het fout. Ze vroeg of wij een kluisjessleutel wilden. Wij wilden er wel eentje en als borg vroeg ze de sleutel van onze kamer. "Can I have your roomkey please?" "Uhm...no". zei ik en ze keek me vreemd aan. Dat antwoord had ze dus echt niet aan zien komen. "Okay" ging ze verder. "Can you give me something else?" Ik wilde haar net mijn rijbewijs geven, toen ik zag dat Marijn op de lijst niet onze echte namen had genoteerd. Mijn rijbewijs zou ons dus veraden en net voordat deze aardige mevrouw het aan wilde pakken trok ik het weg. "Uhm, ik houd deze liever toch zelf." Ook dit vond ze maar vaag, en wij hadden ook het idee dat dat zwemmen niet door zou gaan. Marijn gaf uiteindelijk haar kortingspasje van een bepaalde hostelketen en met onze handdoeken verdwenen we richting de kleedkamer. Elkaar aankijkend met een veelzeggende blik. "Die is hier niet ingetrapt."
Ik was goed en wel omgekleed en klaar om te gaan zwemmen toen uit ons kluisje mijn telefoon klonk. Het was Marijn vanuit de dameskleedkamer. Ze praatte zacht en een tikkeltje gespannen. "Joost, met Marijn, ik ben de w.c. hier ingevlucht want die vrouw van net kwam net binnen met die namenlijst en ze scheen iemand te zoeken. Wat met ik nu doen?.." Ik had echt geen idee. Dat zei ik haar ook. "Nou Marijn, kom uit de w.c., doe alsof er niets aan de hand is en kom gewoon richting ons. Mocht die vrouw je vragen gaan stellen dan uh... dan uh.." Geen idee wat te doen. Een regelrechte mislukte poging tot illegaal zwemmen. Uiteindelijk zagen we dat de mannen en vrouwen gescheiden zwembaden hadden, en dat hebben we dan ook als smoes gebruikt om toch maar niet te gaan zwemmen. We leverden de sleutel in en we wensten de mevrouw van de receptie een fijne dag verder. Buiten het hotel barstten we uit van het lachen. Wat een actie. Verschrikkelijk. In het "Melbourne zwembad" zijn we uiteindelijk maar tegen betaling gaan zwemmen. Daar hoef je een stuk minder halsbrekende toeren voor uit te halen.
En zo loopt deze dag rustigjes aan alweer naar zijn eind. Ik ga straks vroeg slapen. Een beetje slaap inhalen, want die stoeltjes op de boot waren niet slecht, maar een bed ligt toch wel een stuk fijner. En als we dan morgen weer wakker worden gaan we Melbourne na alweer een dag omruilen voor de Great ocean road. Een prachtige kustweg die ons uiteindelijk in Adelaide en naar de zon zal brengen. Terugdenkend aan onze roadtrip van Sydney naar Melbourne, ga ik er vanuit dat ook deze trip weer een gedenkwaardige zal worden. |
|
