|
|
Reisverslag
| Balen, Bob en verjaardagsfeestje |
| Gepost door: Joost: Launceston |
Op Monday 19 April 2004, 15:01 |
|
Balen, balen, balen! Balen met de hoofdletter B. Sinds ik in Australie zit heb ik me nog niet zo chagrijnig gevoeld als nu. How comes? Zondag hebben we na twee dagen vrij geweest te zijn eindelijk weer eens een dag kunnen werken. Toen we om half vier klaar waren vertelde onze werkgever doodleuk dat er waarschijnlijk aanstaande donderdag pas weer werk zou zijn. Dat op zich was al balen, maar oke, we wisten in ieder geval waar we aan toe waren. Wij hebben geen zin om drie dagen uit onze neus te gaan eten, dus hebben we vanmorgen onze terugtocht naar Melbourne gereserveerd. Morgenavond ga ik vanuit Devonport met de boot terug naar het vaste land en de rest vliegt mij woensdagochtend achterna. We arriveren dus ongeveer gelijktijdig terug in Melbourne.
Als ontspanning zijn we vanmiddag gaan zwemmen. Heerlijk was dat! Er zat en sauna en een hydromasage bij en we hebben daar dankbaar gebruik van gemaakt. Toen we onze spullen op gingen halen, zag ik dat ik een gemiste oproep had. "O nee" dacht ik, en wat ik vreesde was waar. Het was John Speed geweest van "Work force extensions" die me had proberen te bellen met de boodschap dat hij werk voor ons had. Later belde hij terug en ik vertelde hem dat onze terugreis al vast stond. Hij baalde, en ik net zozeer, want er was werk voor de komende drie dagen! Allerergste was nog wel dat hij ons schijnbaar een half uur nadat wij onze reis hadden geboekt had gebeld. Die reis cancellen gaat niet meer, dus dat betekent dat er drie dagen werk door onze neus worden geboord. Echt #@*^$#. Dat is een hoop geld dat dus nooit op mijn rekening zal verschijnen. John vertelde mij dat het hier in Australie ieder moment kan veranderen of er werk is of niet. Dat was een wijze les die we trouwens zaterdag ook al ervaren hebben. Om kwart over zes waren we al aangekleed en wel en toen ging de telefoon. "Hello Joost. Uhm, I'm sorry but we're not going today. It's too wet. Sta je daar, klaar om te gaan.
Een jaartje Australie zit ook wel eens tegen is mij regelmatig verteld voordat ik zes februari het vliegtuig instapte. Vandaag werden die woorden dus bevestigd. Kunst is dan om niet te lang bij een tegenslag stil te blijven staan en dus steken we de neus weer omhoog en kijken we weer recht vooruit. Kijken wat de toekomst ons te brengen heeft. En we moeten maar zo denken: we hebben hier in ieder geval gewerkt en alle uurtjes zijn mooi meegenomen.
Terugkijkend is het fruit plukken me prima bevallen ook al was het dan maar voor drie dagen. Het waren vooral de mensen die het leuk maakten. Zo was er een Australische Nederlander die met zijn zeven jaar naar Australie is verhuisd. Elke keer als ik hem passeerde sprak hij weer een aantal zinnen Nederlands tegen me. "Goede morgen jongen. Hoe is Nederland vandaag? " Geweldige gozer. Van een Afrikaan heb ik een aantal woorden Swahili geleerd. Later groette ik hem dus ook met Jambo (hallo) en bij het weggaan zei ik Kesjo (tot ziens). Heel veel mensen vroegen ons ook naar onze reis. Hoe lang we al van huis waren, wat we van Australie en vooral van Tasmanie vonden en meer van dat soort vragen. Op deze momenten voel ik dat ik op reis ben, en dat ik het ontzettend naar m'n zin heb.
Ik ga stoppen met schrijven over het werk en ga jullie voorstellen aan Bob. Bob is een beetje zielige man die wij enige dagen geleden hebben ontmoet in de eetkamer van ons hostel. Hij zat schuin tegenover ons en we raakten al snel met hem aan de praat. Hij kwam uit Brisbane en ik schat hem zo'n vijftig jaar. Elke keer als je beneden in het hostel kwam, liep Bob wel ergens rond. Het was dan een kwestie van seconden voordat hij tegen je ging praten. In het begin is dat wel leuk, en we hebben ook wel gelachen met deze kerel, maar na een tijdje was het: waar wij waren, was Bob. Het werd gewoon irritant. Zaten we met z'n vieren aan het eten, komt HIJ er weer bij staan. Als hint bleven we onafgebroken met elkaar praten, maar die hint begreep hij niet echt. Zodra wij zwegen, was Bob daar weer om te vertellen hoe je een gat in een boterham maakt, hoe je in dat gat een ei gooit en zo een "toad in the hole" maakt. Heel boeiend Bob, maar please!! wil je nu weggaan sprak onze lichaamstaal.
Ik dacht dat hij onze ergernis nu wel doorhad, maar toen ik vanmorgen beneden kwam was ik verbaasd en werd bovenal verrast. Bij de receptie vroeg ik om een plattegrondje van Launceston en toen ik weg liep, kwam het meisje van de receptie mij achterna. Ze vroeg of ik Bob kende en of ik even mee naar de keuken wilde lopen. Bob had vanmorgen vroeg uitgecheckt en had al zij overige voedsel voor kamer 23, dus voor ons, achter gelaten. Blikjes cola, mueslirepen, koekjes, ham enzovoorts. Mijn ergernis was in een zucht verdwenen en ik vond het jammer dat ik geen nummer van hem had om hem te bedanken. Op de een of andere manier hadden we echt indruk op hem gemaakt, en hij ook bij ons ondanks zijn eigenaardigheden. Anders had ik hem trouwens ook niet zo uitvoerig behandeld in dit verslag. Dus bij deze: Bob, beste kerel, mocht je dit ooit lezen (en begrijpen): bedankt!
Morgen ons laatste dagje Tasmanie. Wat hebben we hier veel gedaan! Het hele eiland zijn we rond gereden. We hebben Cradle Mountain beklommen, gekampeerd, wandeling na wandeling gemaakt, honderd kilometer gereden voor een ontbijtje, druiven geplukt, spoken gezocht, dieren uit onze hand laten eten, Wilma's verjaardag gevierd, watervallen bezocht, de zonsopgang boven Hobart gezien en vooruit dan...Bob ontmoet... Wilma's verjaardag was ook een bijzondere dag. In het geheim had ik samen met Jeroen en Marijn een appeltaart voor haar (en ook een beetje voor onszelf) gebakken, en Wilma had op haar beurt op onze kamer een snoepfestijn klaarstaan. Een lekker snoepdagje en s'avonds zijn we naar de MacDonalds geweest, want op een verjaardagsfeestje ga je naar de MacDonalds. Als afsluiter hebben we een filmpje gepakt. Starsky and Hutch. In de gaten houden mensen in Nederland want ik heb tranen gelachen om deze film. Tevreden en nog steeds vol van al het eten gingen wij vieren voldaan terug naar Launceston backpackers.
Ja, morgen ons laatste dagje op Tasmanie. Met spijt ga ik hier weg want ik heb hier een supertijd gehad. Ik zal morgen op de boot nog wel een keertje achterom kijken als ik dit groene eiland achter me laat. Zal ik hier ooit nog terug komen? Zeg nooit nooit, maar mocht ik hier terug komen, dan vrees ik dat dat nog wel een tijdje zal duren.
Joost |
|
