|
|
Reisverslag
| Cradle Mountain |
| Gepost door: Joost: Launceston |
Op Sunday 11 April 2004, 07:19 |
|
10 April was een dag waarop de wekker voor de verandering eens een keer vroeg af ging. Dit omdat we vandaag onze langste, waarschijnlijk laatste en zwaarste wandeling van onze Tasmanietrip op de agenda hadden staan. Een wandeling, al noem ik het zelf liever een tocht, naar het op een na hoogste punt van Tasmanie. De top van Cradle Mountain, de bekendste berg van dit eiland. Met haar 1545 meter kijkt zij neer op alle andere rondomliggende bergen. Deze berg wilde ik vanaf het begin af aan al dolgraag beklimmen, en het zou me lukken.
In de keuken van het hostel was een familie zich al aan het voorbereiden op dezelfde onderneming. Handschoenen aan, mutsen op, dikke jassen dicht en walkie talkie in de aanslag. Ze gaven mij een lichtjes onvoorbereid gevoel... Wij waren echter ook met belangrijke zaken bezig. Wij waren in discussie over wie van ons welke kleur t-shirt op de top van de berg aan zou trekken om de Nederlandse vlag te kunnen maken. T-shirts! terwijl onze buren erbij stonden als lui die op expeditie naar de Zuidpool vertrokken. Waar wees gerust. Ook wij vertrokken warm gekleed en iets na de klok van tien kwamen we met de auto aan bij Dove lake. Hier parkeerden we de auto en begon onze lange zwoegtocht naar boven. Maar niet voordat we de berg voor ons eerst eens goed bekeken hadden. Machtig rees hij voor ons uit. "Daar gaan we heen" dacht ik en tegelijk realiseerde ik me dat het wel eens niet zo gemakkelijk zou kunnen gaan als dat ik in eerste instantie gehoopt had.
Stap voor stap. Dat zou de tactiek worden. "Eerst moeten we het maar eens zien te redden tot aan Marions Lookout". Dit punt ligt op een berg voor de Cradle Mountain en in het hostel hadden we ons gisterenavond al laten vertellen dat de klim naar dit punt, al vrij snel aan het begin van de wandeling, een van de zwaarste stukken van de hele tocht zou zijn. Die informatie klopte. Het pad, voor zover je het zo mag noemen, was erg steil en door losse steentjes erg lastig te belopen. Het was dan ook niet alleen voetwerk, maar vaak ook handen en voetwerk om verder naar boven te geraken. Af en toe een adempauze was ook geen overbodige luxe. Die hadden we echt wel nodig. Het was klimmen, klimmen en nog eens klimmen en Marions Lookout leek niet dichterbij te komen. Cradle Mountain had zich achter dit punt verstopt en was uit het gezicht verdwenen. Na nog een korte drinkpauze leek het dan toch te gebeuren. Het pad werd duidelijker en minder steil. Verder boven ons zagen we meerdere mensen bij elkaar verzameld en recht voor ons lag na een flink uur klimmen dan eindelijk Marions Lookout. Hier hebben we een tijdje gezeten wetende dat we een lastig deel van de reis achter ons hadden gelaten.
Vanaf dit uitzichtpunt had je, waar je ook keek, een geweldig plaatje voor je liggen. Ver beneden lagen enkele grote meren, waaronder Dove lake, omsingeld door de bergen die naarmate je verder keek steeds donkerder kleurden. In het noorden flikkerde het licht dat de zon op de auto's deed weerkaatsen en in het zuiden scheen diezelfde zon hoog boven de berg. We waren weer fit en klaar voor de volgende etappe.
Het grindpad ging over in een aangelegd houten pad over de steeds natter wordende ondergrond. Je liep als het ware over een brug over land. Dat houten pad lag er niet voor niets want een misstap en je zakte gelijk weg in het water. Het landschap om ons heen had iets weg van een toendra. Er groeiden geen bomen meer hier, en kijkende naar de berg zag ik dat we die ook niet meer tegen zouden komen. In vergelijking met het eerste stuk van de wandeling was dit traject een eitje. Of was het de stilte voor de storm?... Voordat het pad weer lichtjes begon met stijgen, hebben we eerst thee en water gedronken voor een klein berghutje. Cradle Mountain was al een stuk groter dan twee uur geleden maar het bleef lastig inschatten hoever het nog was tot de top.
Vanaf de hut zagen we tot ver richting de top mensen lopen. Maar we konden niet zien waar die uiteindelijk heen liepen. Er was maar een manier om daar achter te komen. Rugzakken terug op de rug, jas aan en klimmen maar. Het pad was een stuk steiler dan dat het er bij de hut uit had gezien. Het was dus weer regelmatig even stoppen voor een slokje water. Na een half uur vroeg ik aan een wandelaar die van de top af kwam of het nog ver was. "Ach jongen" zei ze. "De echte klim begint zo meteen pas". En daarbij lachte ze naar me. Niet om me uit te lachen, maar het leek meer op een succeswensing. Na een paar minuten hield het echte pad op en de route die verder over grote rotsblokken liep, werd aangegeven door paaltjes. In het begin kon je nog over de rotsblokken lopen, maar na een tijdje werd het geen wandelen meer, maar echt klimmen.
De laatste twintig minuten waren puur klimwerk. Het was concentreren, nadenken hoe je het veiligst de volgende rots op kon klimmen. In het begin was het nog leuk, maar na een tijdje hoorde ik dat Wilma en Marijn het niet meer zo zagen zitten, en ik moet toegeven dat het laatste stuk erg tricky en niet geheel ongevaarlijk was. Maar zolang je je koppie er maar bij hield en niet te gehaast deed, was het allemaal wel te doen. En zo gingen we, met af en toe een pauze, rustig verder tot we de top bereikten. Althans, dat dachten we. Het "pad" ging nog een keer een meter of twintig naar beneden, steeg vervolgens weer dertig meter en toen konden we rond een uurtje of een zeggen dat we op het op een na hoogste punt van Tasmanie stonden. "We zijn er ! We hebben het gehaald" dacht ik, en we werden beloond met een fascinerend vergezicht. Hier was het puur genieten! Op 1545 meter hoogte zagen we het landschap ver beneden ons. Eroverheen liep een slingerend lint wat ons wandelpad was. Hier zag je pas goed wat je gelopen had! Tevreden keek ik uit over Tasmanie en ik dacht eigenlijk maar een ding. Wat ontzettend gaaf dat ik hier sta.
De weg terug ging snel. Slechts bij Marions Lookout hebben we nog even gestopt om "bij te tanken". Donkere wolken hadden intussen beslag genomen over de top van Cradle Mountain. We hadden geluk dat we daar een uur geleden en niet nu stonden. Tijdens het laatste stuk naar beneden dacht ik terug aan alle vorige wandelingen. Aan de stranden, de moerassen, de watervallen, de dieren, de bossen, de bergen, de meren en rivieren. Af en toe waande ik me hier op Tasmanie net Frodo uit Lord of the Rings. Zo betoverend is dat landschap hier. Ik zal nog vaak terug denken aan de walks die ik hier gemaakt heb, maar vooral aan die naar de top van de Cradle Mountain. Het was zwaar, maar meer dan de moeite waard! |
|
