|
|
Reisverslag
| Kangoeroes en geesten |
| Gepost door: Joost: Hobart |
Op Saturday 03 April 2004, 10:22 |
|
Be carefull on your return home! For this is Port Arthur, where past, present and future meet and merge! Zo sloot de gids haar reeks verhalen eergisterenavond af. Ze had ons anderhalf uur lang door het donker mee op pad genomen over de historic site van Port Arthur. DE spookstad van Australie! Dit plaatsje heeft in haar verleden al heel wat onverklaarbare dingen meegemaakt. En geen verklaring betekent dus maar een ding: geesten aan het roer! Brrr... Zelf sta ik, net als Jeroen, hier heel nuchter tegenover, maar ik moet zeggen dat ik het op sommige plekken hier best wel spannend vond. Stom eigenlijk als je niet in spookverhalen gelooft. Het zal wel de samenloop van omstandigheden zijn. Het is donker, de gids vertelt (op hele boeiende wijze )verhaal na verhaal, die schijnen dan ook nog eens werkelijk gebeurd te zijn en de locatie ademt ook een macaber sfeertje uit.
De dag was mooi begonnen. Vroeg in de morgen opende ik mijn ogen en hoorde de regen en wind tegen de ramen slaan. "Even lekker blijven liggen nog" dacht ik. "Ik hoef toch nergens naartoe" Toen ik uiteindelijk opstond was de hemel opgeklaard en de zon scheen helder. "Vreemd weer hier" zei ik tegen een medewerker van het hostel waar wij die nacht verbleven. Hij keek me vrolijk aan en zei: "In Tasmanie hebben we een gezegde. Als het weer je niet bevalt, wacht dan tien minuten". En daar had die beste man helemaal gelijk in. Het weer op Tazie is erg wisselvallig. Zo schijnt de zon en zo gaat het weer druppelen. Maar voor nu was het helemaal oke en voor vandaag stond in ieder geval het Tasmanian Devil Park op het programma. Want je bent pas echt in Tasmanie geweest als je de Tasmaanse duivels in levende lijve hebt gezien.
Het Tasmanian Devil Park bestaat uit diverse inheemse diersoorten die op wat voor manier dan ook gewond zijn geraakt. Meestal is een aanrijding de hoofdoorzaak. De dieren hier in het park hebben dan nog geluk gehad, want onderweg tref je heel wat dode dieren aan langs de kant van de weg. Hier worden ze verzorgd en krijgen ze de tijd om weer op 100 procent kracht te komen. Mensen kunnen de dieren komen bekijken en sommigen mogen ze zelfs voeren! De duivels niet. Deze worden door een ranger van het park zelf gevoerd. Wat een hel breekt er los tussen die beesten als er een stuk possum of wombat in hun kuil terecht komt. Met z'n allen rennen ze achter die duivel aan die het stuk vlees te pakken heeft en het liefst maken ze eerst elkaar af om als enige aan tafel te kunnen schuiven. Nee, echt sociaalgevoelig zijn ze niet. Maar goed, na een tijdje hadden ze allemaal een portie en dan heerst er stilte in de kuil. Het enige wat je dan nog hoort is het kraken van botten, want die beesten vreten alles met huid en haar op. Voor mensen zijn de duivels in het wild niet gevaarlijk, want het zijn echt de meest beroerde jagers. Ze eten alleen kadavers van beesten omdat dat het enige is dat ze te pakken kunnen krijgen. En dat wordt dan letterlijk naar binnen geschrokt omdat ze soms wel vier dagen zonder eten zitten. Ja, interessante beestjes.
Voor ons vieren waren het echter niet de Tasmaanse duiveltjes maar vooral de kangoeroes en de walybies die ons nog lang terug zullen doen denken aan dit park. Midden in het park ligt een groot grasveld omringd door bomen en struiken waar deze beestjes hun tijd op door brengen. Ze zijn alles behalve schuw en je kunt gewoon tussen ze in gaan zitten. Je kunt ze gras voeren, aanraken, een stukje met ze mee lopen zonder dat ze je ook maar iets doen. Rond half drie kwam de ranger onze kant oplopen met een grote emmer voer in zijn hand. Ongeveer veertig paar hongerige ogen keek hem aan. "Yeah, etenstijd" moeten ze gedacht hebben. Het mooiste was dat WIJ ze mochten voeren. Uit de emmer nam ik een flink handvol korrels en met mijn handen in de vorm van een kom zakte ik door mijn knieen. Direct hingen er vijf kangoeroes om mij heen om mijn handen leeg te eten. Er schoten vele gedachten door mij heen. "Zit ik hier, op Tasmanie met vijf kangoeroes die uit mijn handen eten". Gebeurt het allemaal wel echt vraag ik me soms wel eens af. De scherpe nagels van een walybie voor mij bevestigde dat dit allemaal wel degelijk echt gebeurde. Hij trok met zijn lange klauwtjes mijn handen verder naar de grond zodat hij er beter bij kon. Dit was een ongelooflijke middag. Handen wassen was wel een noodzaak voordat we verder op pad dingen.
Nog vol van de dieren hebben we onszelf vervolgens naar de remarkable cave gereden. Een mooi, maar bovenal merkwaardig stukje Tasmaanse kust. Binnen vijf minuutjes wandelen sta je beneden op een plek waar je door een grot heen kunt kijken en uitzicht op zee hebt. Het merkwaardige van deze grot is dat de vorm van het gat waar je doorheen kijkt dezelfde vorm heeft als van het eiland Tasmanie zelf. How remarkable is that?!
Vanwege de entreeprijs bij het Tasmanian Devil Park besloten we om die avond geen geld meer uit te geven. De ghosttour die we dus eigenlijk wilden maken, zouden we dan maar niet doen. Die ging niet door ware het niet dat er rond zeven uur een vrouw het hostel binnen kwam met de mededeling dat er tien kaarten over waren. "Zijn er hier nog mensen die interesse hebben in een free tour?" Dat laat een groep backpackers uit Nederland zich geen twee keer zeggen. Hup, busje inspringen en op naar het startpunt van deze spooktocht!
In het visitor center hingen foto's met vreemde onverklaarbare verschijningen erop. Deze waren gemaakt door eerdere bezoekers en hadden de functie om ons alvast in "the mood" te krijgen. Onze groep bestond uit een mannetje of dertig en ik werd benoemd tot "rear lantarn bearer". Mijn taak was om er als achterste van de groep voor te zorgen dat er niemand ergens achter zou blijven. Nobele taak en trots nam ik mijn olielamp ter hand. Iedereen had zin in een spooky tocht en op dat moment vuurde de gids een waarschuwing af op de groep. Een waarschuwing waar ik haar nu helemaal gelijk in geef. Ze zei dat iedereen aan het begin van de wandeling erop hoopt om een geest te zien. "Well ladies and gentlemen, be very carefully with that what you wish for it can change your live forever". En inderdaad! Stel dat je wens uitkomt en je ziet een geest...Hoe zou je daar op reageren?? Zou JIJ normaal verder kunnen leven?
Zoals ik al eerder zei: ik geloof die verhalen pas als ik zelf een keer heel duidelijk met een spook aan de koffie heb gezeten. Tot die tijd blijf ik me vasthouden aan feiten. Betekent niet dat de avond geen indruk op mij heeft gemaakt. Integendeel zelfs! Ik vond de verhalen ontzettend goed en eentje zal ik jullie nu vertellen. Het is mijn persoonlijk favoriete Port Arthur spookverhaal.
Het verhaal gaat over een vrouw die als enige in Port Arthur niet in paranormale activiteiten geloofde. Toch hoorde ze s'nachts voetstappen in haar woonkamer beneden. Voetstappen die langzaam via de trap naar boven steeds beter hoorbaar werden. Op een dag spande ze acht centimeter boven elke traptrede een touwtje. Bovenaan de trap ging ze zitten toen de schaduwen in haar kamer langer werden en het uiteindelijk volledig donker was in huis. Uren heeft ze daar boven aan die trap gezeten. Ze zat daar tot diep in de nacht toen plots het geluid van voetstappen het huis vulde. Voetstappen in de woonkamer...voetstappen in de hal en toen... Toen klonken de voetstappen op de trap! De vrouw zag niets terwijl de voetstappen steeds naderbij kwamen. Toen ze halverwege de trap waren deed de vrouw snel het licht aan hopende deze flauwe grappenmaker te kunnen ontmaskeren. Het licht bescheen de trap en het enige wat de vrouw zag waren de touwtjes die zich een voor een strak spanden en vervolgens braken. Iets kwam naar boven!, maar wie, of beter gezegd wat was dat op die trap??...
Het voelde vreemd aan om dit verhaal in dit o zo vervloekte huis te moeten horen. De trap heb ik bij het naar buiten lopen grondig bekeken. Waarom? Geen idee. De rest van de avond had hetzelfde karakter om jullie een idee te geven.
En dat was weer een dag gedurende ons verblijf op Tasmanie. En een boeiende dag was het! Nu zitten we in Hobart. Ook hier hebben we alweer heel wat ondernomen. We hebben Abel Tasman dag gezegd, waren aanwezig op ee feest met Afrikaanse muziek en zijn naar de top van Mount Wellington gereden. Vanaf 1250 meter hoogte had je een uitzicht op de stad, de bergen eromheen, de baaien en rechts van ons de zee. Het was fris boven en terug "beneden" in het hostel smaakte de Franse uiensoep dan ook erg goed. Hoe de komende dagen eruit gaan zien weet ik nog niet precies, en dat wil ik graag zo houden. We zien wel wat er op ons pad komt. (Zolang alles maar verklaarbaar blijft...)
Groetjes uit Tasmanie
Joost |
|
