|
|
Reisverslag
| Under down under |
| Gepost door: Joost: Triabunna |
Op Wednesday 31 March 2004, 07:55 |
|
Hallo trouwe volgelingen thuis! Ondanks dat het mailen hier duur is, willen we jullie toch niet onthouden van ons leven op Tasmanie. Hier dus een kort berichtje vanuit "Under down under". Vrijdag zijn Wilma, Marijn en ik in Launceston geland en zaterdag heeft Jeroen zich weer bij ons toegevoegd. Het weer was uitstekend en dat was rede voor onze eerste wandeling over dit eiland. Binnen no-time zaten we van de stad in de natuur. Echt ongelooflijk! Wandelen is hier echt heerlijk omdat je zoveel op je pad tegenkomt. Dan loop je door dichtbebost gebied, dan weer over een open veld. Een beeld wat ik niet snel zal vergeten was dat van de rivier die ver beneden in het dal stroomde. Het was al laat in de middag en de zon weerkaatste fel op het water. Het had iets magisch.
Onze tweede overnachting in Launceston was bijna voor de helft van de prijs omdat we met z'n vieren wat werk in het hostel verricht hadden. Beetje stofzuigen, bedden verschonen, keuken poetsen, was ophangen en na anderhalf uur hadden we ons 8 dollar bespaard. Mooi meegenomen dus. De eigenaar van het hostel was ook echt een hele relaxte kerel. Die kwam je vaak zingend tegen in de gangen van het hostel. Een man met plezier in zijn vak.
Na ons verblijf in Launceston zijn we richting de oostkust gereden. Het was een genot om hier auto te rijden. Over groene heuveltjes, bergpassen met verre panorama's, langs de zee en ga zo maar door. En dat alles op een eiland wat maar twee keer zo groot is als Nederland. Eenmaal aan de kust aangekomen was de lucht ietwat betrokken, maar dat bedierf niet onze pret. We hebben vlak voordat het donker werd een kampvuur gemaakt en een mooi muziekje opgezet. O man wat hadden we het weer gezellig. Laat op de avond zijn we naar de zee gelopen en terugkijkend naar ons vuur zagen we dat er een wombat op onze campsite liep. We dachten die ook al eerder in de bosjes achter ons te horen. Ja, je zit hier echt midden in de natuur.
Onze volgende bestemming was Freycinet national park. We hebben hier twee nachten overnacht en op onze tweede dag in dit park hebben we een 5 uur durende wandeling gemaakt. Ik dacht dat de reis niet mooier kon worden omdat we al zoveel moois gezien hebben, maar wat we vandaag allemaal hebben zagen in een relatief kort tijdsbestek! Het eerste gedeelte van de tocht was vrij zwaar omdat hij stijl omhoog liep en niet echt heel makkelijk begaanbaar was. Op zich houd ik daar wel van. Een beetje moeite doen om uiteindelijk te kunnen genieten van een machtig uitzicht. Boven hadden we uitzicht over Wineglass bay. Ik ga niet proberen om dit te beschrijven. Jullie zullen twee weekjes moeten wachten op de foto's. Maar neem maar van mij aan dat we wederom met open mond stonden te kijken. Op het strand zelf hebben we onze boterhammetjes opgegeten en genoten van de golven.
Donkere wolken pakten zich langzaam samen boven de baai en we hoopten dat we het droog konden houden. We besloten maar om verder door het bos te lopen omdat we dan, mocht het gaan regenen, niet te nat zouden worden. Het bleef droog en ons pad bracht ons tot de rand van een moeras. Probeer je eens in te denken hoe dat eruit ziet. Een soppig grasveld dat overgaat in hoog riet. Daarachter liggen de groene heuvels van de baai waar de wolken langzaam overheen glijden. Alsof dat al niet genoeg was zat er achter ons ook nog een wombat te eten. Heel voorzichtig liepen we naar dit beestje toe. We wilden hem per slot van rekening niet wegjagen. Maar dit beest leek zich van ons niets aan te trekken. Sterker nog: we hebben een hele fotosessie gemaakt van onszelf met de wombat. Hij liet het zelfs toe dat we hem aaiden! We hebben hem na onze ontmoeting dan ook bedankt voor zijn gastvrijheid.
De tocht liep verder naar een ander strand en van daaruit was het nog een twee uur durende terugtocht naar de carpark. In het begin was het ook weer even een flink eindje stijgen maar eenmaal boven konden we genieten van vele vergezichten. We hadden de zee voortdurend aan onze linkerkant. Hoe vaak we gestopt zijn om te filmen, foto's te maken of weet ik veel om wat voor reden weet ik niet, maar we moesten gewoon blijven kijken naar het landschap links van ons. Om half zes waren we terug op de parkeerplaats en keken we terug op een van de mooiste dagen tot dusver.
Op dit moment zit ik in een klein stadje genaamd Triabunna. Weet niet of ik het helemaal goed geschreven heb, maar dat maakt dan ook echt helemaal niets uit. Het regent al vanaf vanmorgen vroeg. Aan een kant ben ik blij dat die druppels nu naar benden komen en niet gisteren tijdens ons bezoek aan Freycinet. Aan de andere kant merk ik dat regen een grote spelbreker is. Je kunt weinig doen en het landschap valt vaak weg door de laaghangende bewolking. Maar laten wij ons door regen uit het veld slaan?? Echt niet dus! Dan maar de regenpakken en poncho's aan, maar wij blijven hier nog wel even. Er valt gewoonweg nog zoveel te zien hier.
Over een paar minuutjes rijden we weer verder en we hopen vanavond aan te komen in Port Arthur. Daar ligt een park in de buurt waar ze Tasmanian Devils hebben. In het wild kom je die, met uitzondering van dode langs de weg, niet tegen. In dit park kun je ze rustig bekijken en op bepaalde tijden worden ze gevoed en dat schijnt nogal een spektakel te zijn. Ben benieuwd!
In het begin van dit verslag schreef ik over een kort berichtje en dat "korte berichtje" begint al weer aardig lang te worden. Tijd dus om het toetsenbord weer van me af te schuiven en de rit naar het zuiden voort te zetten. Ik groet jullie allemaal vriendelijk en schrijf jullie snel weer.
Joost
|
|
